علاوه بر تمام این موارد، در آسیا از دانههای اسپند به عنوان ضدانگل، کرمکش و کشنده آمیب استفاده میکنند.
اسپند در سایر کشورها نیز طرفدار دارد؛ مردم یونان از اسپند به عنوان قاعدهآور، کرمکش، مسکن و خوابآور استفاده میکنند.
در گذشته در هند برای سفلیس و در آفریقا نیز برای تب از اسپند استفاده میکردند، گرچه مصرف خوراکی این گیاه میتواند مسمومکننده باشد، اما بعضی از افراد محلی در این کشورها هنوز از آن برای درمان آسم، کولیک، تب، سنگهای صفراوی، سکسکه، زردی، مالاریا، دردهای عصبی، پارکینسون، افتادگی رحم، روماتیسم و بیماریهای ادراری تناسلی استفاده میکنند.
اسپند برای افراد گرم مزاج مضر است و اگر افرادی که مزاج گرم و خشک دارند، حتی مقادیر کمی از آن را بخورند دچار مشکل خواهند شد.
اگر جوشانده اسپند را صافکرده با عسل و روغن کنجد بنوشید، به شدت حالت تهوع ایجاد میکند.
این گیاه در افراد گرم مزاج باعث سردرد و حالت تهوع میشود.
معمولاً از گیاه اسپند بیشتر به عنوان خوشبوکننده هوا استفاده میشود و شکل خوراکی آن کمتر مورد استفاده قرار میگیرد، چرا که مصرف ناصحیح آن باعث عوارضی چون تشنج، تهوع، سکسکه، ترشح بیش از حد بزاق و تضعیف سیستم اعصاب مرکزی میشود.
سمی بودن این گیاه به اندازهای است که حتی حیوانات هم با مصرف آن دچار مسمومیت میشوند و مواردی از مرگ و میر حیوانات نیز گزارش شده است.
در قدیم برای کاهش تأثیر میزان سم گیاه اسپند آن را چند بار در آب خیس میکردند.
میخک معمولاً به عنوان یک ادویه آشپزخانه و در ترکیب با فلفل، دارچین و زردچوبه و سایر ادویهها برای تهیه پودر ادویه کاری، مورد استفاده قرار میگیرد.
از روغن میخک نیز در تولید عطرها، صابونها و یا به عنوان ماده طعم دهنده در لوازم پزشکی و دندانپزشکی استفاده میشود.
این گیاه به علت زیبایی خاصی که دارد امروز در بیشتر نقاط دنیا به عنوان گیاه زینتی پرورش داده میشود البته در مناطق سردسیر این گیاه در گلخانه و گرمخانه نگه داری میشود.
در قدیم میخک ادویه ای گران قیمت بود که تنها پادشاهان و ثروتمندان میتوانستند از آن استفاده کنند.
1- تحریک دستگاه گوارش و کمک به هضم غذا و متابولیسم: در طب سنتی چین از این چاشنی برای درمان حالت تهوع و مشکلات گوارشی استفاده میشود. میخک جریان آنزیمی را افزایش داده و در نتیجه فعالیت گوارشی را تقویت میکند. به علاوه میخک تأثیر بیحسی موضعی دارد و به همین دلیل برای درمان معده درد و حالت تهوع مفید است.
2- کاهش درد دندان: استفاده از میخک برای کاهش دندان درد موثر است و همچنین به کاهش عفونتهای دهانی کمک میکند. آغشته کردن محل پوسیدگی دندان به روغن میخک در تسکین درد دندان موثر است.
میخک تقویت کننده مغز است و کسانی که حافظه ضعیف دارند باید از دم کرده
میخک استفاده کنند
اوژنول همانند بیحسکنندههای موضعی موجب مهار هدایت پیامها از گیرندههای حس درد به طور محیطی میشود و با مهار التهاب و تاثیر بر مسیر درد به صورت مرکزی موجب تسکین درد مزمن نیز می گردد. میخک در حدود 20 برابر قدرتمندتر از اوژنول و دیگر ترکیبات ضد درد می باشد.
3- درمان سرفه: جویدن میخک به همراه یک تکه کوچک از نمک معمولی به تولید بیشتر آب دهان کمک کرده و در نتیجه تحریک پذیری در گلو را کاهش میدهد.
4- کاهش استرس و آرام کردن تنشهای روانی: اگر احساس میکنید استرس دارید مقداری آب را به همراه کمی برگ ریحان، برگ نعنا و میخک بجوشانید سپس از این جوشانده برای تهیه چای سیاه استفاده کنید. این نوشیدنی را همراه با کمی عسل مصرف کنید. معجون گیاهی به دست آمده، تنشهای شما را تسکین میدهد.
5- میخک درمان کنندهی سرطان است و حتی از ابتلا به سرطان نیز جلوگیری میکند.
غنچههای گیاه میخک پس از باز شدن یعنی قبل از این که رنگ خاکستری و ارغوانی آن تبدیل به قرمز شود، باید چیده و خشک شوند، میخک که به عنوان ادویه و دارو به کار میرود، پودر این غنچهها است.
غنچه میخک دارای 16 درصد و ساقههای درخت در حدود 5 درصد و برگهای آن دارای 2 درصد اسانس روغنی است که از تقطیر این قسمتها به دست میآید.
اسانس میخک دارای بویی قوی و طعمی سوزاننده است و این اسانس سفید رنگ است و اگر در مجاورت هوا قرار گیرد رنگ آن تیره و غلیظ میشود.
اسانس میخک دارای اوژنول، اربوفیلین، الکل بنزیلیک، بنزوات دو متیل، فورفوول و اتیلن است.
اوژنول که ماده اصلی میخک است آرام کننده و ضد عفونی کننده است و از آن در دندانپزشکی برای آرام کردن درد دندان استفاده میشود.
* میخک از نظر طب قدیم ایران خیلی گرم و خشک است و دارای خواص بسیاری است.
* برای رفع دندان درد و گوش درد یک قطره از اسانس میخک و یا روغن آن را روی دندان بمالید و یا در گوش بچکانید.
* میخک تقویت کننده مغز است و کسانی که حافظه ضعیف دارند باید از دم کرده میخک استفاده کنند.
* این گیاه برای رفع سردرد مفید است، ضعف اعصاب را درمان میکند و برای رفع تنگی نفس موثر است.
* کسانی که مبتلا به بیماری وسواس هستند برای درمان آن باید میخک بخورند.
میخک جریان آنزیمی را افزایش داده و در نتیجه فعالیت گوارشی را تقویت میکند.
به علاوه میخک تأثیر بیحسی موضعی دارد و به همین دلیل برای درمان معده درد
و حالت تهوع مفید است
* مقوی معده و جهاز هاضمه است، کبد و کلیه را تقویت میکند، سکسکه را برطرف میکند.
* کسانی که قطره قطره ادرار میکنند برای درمان آن باید چای میخک بنوشند.
* میخک اشتها آور است و بدن را تقویت میکند.
* برای ترمیم قرنیه چشم و برطرف کردن لکه در چشم، میتوان چند قطره از محلول آبی میخک در چشم چکاند.
* میخک تب بر و برای گردش خون و قلب مفید است.
* برای درمان کمردرد، چای میخک و یا دو قطره اسانس میخک را با آب گرم و یا چایی مخلوط کنید و بنوشید.
* نوشیدن یک فنجان چای میخک بعد از غذا، گاز و درد معده را از بین میبرد.
* استفاده از میخک، گرفتگی عضله را از بین میبرد.
برای تهیهی چای یا دمکردهی میخک، مقدار 10 گرم میخک را با یک لیتر آب جوش مخلوط و به مدت 5 دقیقه دم کنید.
همان طور که گفته شد، میخک بسیار گرم است و بنابراین برای گرم مزاجان مناسب نیست و ممکن است باعث ناراحتی کلیه و رودهها شود. این گونه افراد باید میخک را با صمغ عربی مخلوط کنند و سپس بخورند.
**دوستانی که علاقه مند به ساخت و پرورش بونسای هستند میتوانند مجموعه آموزشی بونسای را از لینک زیر دانلود کنند
**دوستانی که علاقه مند به ساخت و پرورش بونسای هستند میتوانند مجموعه آموزشی بونسای را از لینک زیر دانلود کنند
مطالب مرتبط:
جمع آوری گیاه از طبیعت برای ایجاد بونسای
مشاهده
بونسایی
مشاهده
عکسهای دیدنی از درختان بونسی یا بونسای Bonsai ( مینیاتوری ) مشاهده
مطلب کامل در مورد بونسای مشاهده
کود دهی بنسای مشاهده
آموزش تصویری ساخت بونسای از درخت چند ساله مشاهده
آفات و امراض بونسای مشاهده
نمایشگاه بونسای
مشاهده
مراحل ساخت بونسای(انتخاب نهال) مشاهده
علت زرد شدن برگ درختان بنسای مشاهده
پرورش بونسای به وسیله قلمه
مشاهده
هرس در بونسای مشاهده
تربیت و سیم بندی بونسای مشاهده
درخت جوزهندی با نام علمی Myristica fragrans از جنس درختان همیشه سبز است. جوزهندی میوهی درختی به همین نام است که مصرف آن به صورت خشک شده در مناطق گرمسیری رواج بسیاری دارد. هر دانه را از خارج، پوستهی سختی به رنگ قهوهای متمایل به خاکستری در برمیگیرد و شیارهای عمیقی دارد که با جدا کردن این پوسته، دانهی آن ظاهر میشود.
دانه، سطحی چینخورده دارد و رنگ آن متمایل به خاکستری است. به طور کلی، جوزهندی در طولی حدود 5/2 سانتیمتر و قطری حدود 5/1سانتیمتر شکلی شبیه به تخممرغ دارد.
آن چه جوزهندی را به یکی از طعمدهندهها و ادویههای پُرمصرف در غذا، به خصوص در مناطق گرمسیری، تبدیل کرده است، عطر و بوی تند و مطبوع آن است.
صرفنظر از نقش جوزهندی به عنوان ادویه در غذا، این دانه خواص غذایی و درمانی بسیاری نیز دارد؛ جوزهندی منبع خوبی از ویتامینها، املاح معدنی، اسیدهای آمینه، روی، آهن، مس، کلسیم، ژرمانیوم، فلاوونوئیدها و بسیاری مواد مفید دیگر است.
مخلوطی از چند قطره روغن جوزهندی و عسل حالت تهوع، سوءهاضمه و اسهال
شدید را درمان میکند
در گذشته، خردشده دانههای جوز را به عنوان طعمدهنده به بسیاری از غذاها میافزودند. همچنین برای برطرف کردن مزه نامطبوع داروها، آن را به تنتورها اضافه میکردند. خواصی از جمله هضمکننده غذا، ضدنفخ، ضددرد، محرک، ضدمیکروب، مقوی معده و ضداسپاسم (دلدرد) برای آن قائل بوده و هستند.
امروزه از این دانه استفاده بسیار زیادی میشود و آن را در بسیاری از کشورها در انواع نوشیدنیها، کیکها و شیرینیجات و حتی انواع سوپها میریزند. حتی اسانس آن در صنایع عطرسازی و آرایشی بهداشتی کاربرد دارد. دانههای جوز دارای روغنی هستند که با روش فشردن از آن جدا میشود و به نام کره جوز هندی شهرت دارد. این کره به صورت نیمه جامد و به رنگ قهوهای مایل به قرمز و با طعم و بوی جوز است.
برای درمان قولنج روده، جوزهندی را امتحان کنید چرا که سالها برای درمان سوءهاضمه، اسهال و باد روده مصرف میشده است.
گیاهشناس معروف، آندرو گدرت، نویسنده کتاب «درمان بیماریهای گوارشی» در اینباره میگوید: اسانس و سایر ترکیبات شیمیایی که در جوزهندی پیدا شده به فرد کمک میکند تا دستگاه گوارشش منظم کار کند. برای بهبود هضم، مقداری (نباید از نصف قاشق چایخوری بیشتر باشد ـ چرا که مصرف مقدار زیاد جوز موجب تهوع میشود) جوزهندی را در یک کاسه شوربای آرد جو ریخته و به مدت چند هفته هرروز صبح میل کنید.
روغن جوزهندی مانند روغن دانه میخک سالیان سال برای درمان دنداندرد و درد لثه مصرف میشده است. سارا اسنو، نویسنده کتاب «زندگی تازه» در اینباره میگوید: «سعی کنید یک یا دو قطره از روغن جوزهندی را روی لثه بمالید. روغن جوزهندی را میتوانید از عطاریها تهیه کنید.
فایده دیگر روغن جوزهندی: تحقیقات نشان داده است که ترکیبات روغن جوزهندی به مبارزه باکتریهای دهان و دندانی میرود که موجب ایجاد حفره در دندان میشوند.
جوشهای چرکی در حال ظهور را با این داروی خانگی، از بین ببرید: در یک کاسه، مقداری جوزهندی را با شیر ترکیب کنید تا به شکل خمیری ضخیم درآید، کرم به دست آمده را روی قسمت مورد نظر پوستتان قرار دهید، کرم باید چند دقیقه روی جوش بماند، پس از گذشت زمان کافی، ان را تمیز کنید. گفته میشود که جوزهندی، خاصیت ضد التهابی دارد که همراه با شیر غنی از ویتامین، پوستی لطیف و شاداب را به شما هدیه خواهد کرد.
در صورتی که هنگام بستن چشم و خواب با مشکل مواجه میشوید، یک فنجان شیر داغ را با جوزهندی مخلوط کرده و میل کنید. شیر حاوی تریپتوفان، اسید آمینهای است که به سروتونین برای ترویج خواب در بدن تبدیل میشود.
جوزهندی موجب میشود که اثر سروتونین در بدن طولانیتر باقی بماند (بنابراین در مغز به مدت طولانیتری میماند).
* التهابات و دردهای مفصلی و رماتیسمی با مصرف خوراکی جوزهندی و همچنین ماساژ موضع با روغن آن تسکین مییابد.
* جوزهندی به حفظ سلامت سیستم ایمنی بدن کمک میکند.
* برای کاهش علائم آلرژی نیز میتوانید جوزهندی بخورید.
* سیستم قلبی، عروقی را تحریک میکند و برای حفظ سلامت قلب مفید است. همانند میخک، جوزهندی دارای ترکیبی به نام «یوجینول» است که برای قلب مفید میباشد.
* به گزارش «ehow» در طب چین توصیه شده است که برای رفع معده درد و التهاب یا سوءهاضمه 3 تا 5 قطره این روغن همراه با یک قاشق غذاخوری عسل به طور ناشتا میل شود.
* بی نظمی و درد قاعدگی را رفع میکند.
* تقویت کننده ذهن است. بدن را آرامش میدهد و سبب افزایش گردش خون میشود.
* روغن آن از جمله ترکیبات مهم بیشتر داروهای تسکین دهنده سرفه است. ضمن این که در درمان سرماخوردگی نیز موثر است.
* برای درمان آسم مفید است.
* اضطراب و افسردگی را رفع میکند.
* عفونت و بیماریهای کلیهای را درمان میکند.
* خاصیت ضد باکتریایی و ضدعفونی کننده دارد که برای رفع کدری، چربی و چین و چروک پوست مفید است.
* به نقل از «Ask.com» مادهای به نام مایریستیسین (Myristicin) موجود در آن آنزیمهای موجود در مغز را که در بروز بیماری آلزایمر موثر است از بین میبرد و برای بهبود حافظه مفید است.
* مصرف مقدار کم آن نفخ معده را کاهش میدهد، به هضم غذا کمک میکند و اشتها را بهبود میبخشد.
* در شل کردن عضلات موثر است.
* مخلوطی از چند قطره روغن جوزهندی و عسل حالت تهوع، سوءهاضمه و اسهال شدید را درمان میکند.
* در طب هومیوپاتی، برای معالجه اضطراب و افسردگی به کار برده میشود.
* در طب چینی برای درمان بیماریهای کبد استفاده میشود. تقویت کننده کبد است و سموم کبد را دفع میکند.
* برای کنترل آکنه، 2 تا 3 دانه جوزهندی آسیاب شده را با کمی شیر مخلوط کنید تا به شکل ضماد دربیاید. پس از شستن صورت با آب ولرم و خشک کردن، ضماد را به صورت بمالید و پس از 2 ساعت ابتدا با آب ولرم و سپس برای بستن منافذ با آب سرد بشویید. این ضماد به عنوان اسکراب برای رفع جوش استفاده میشود.
* برای تسکین علایم سرماخوردگی با کمی آب، آرد و پودر جوزهندی ضمادی تهیه کنید و روی پارچه کتان بمالید و روی سینه قرار دهید.
* خستگی مفرط و استرس را رفع میکند و قدرت تمرکز را افزایش میدهد.
مصرف مقدار کم آن نفخ معده را کاهش میدهد، به هضم غذا کمک میکند و اشتها
را بهبود میبخشد
* برای تسکین درد مفاصل، عضلات، آرتریت، زخم و التهاب کمی از روغن آن را روی موضع بمالید.
* مصرف آن مانع بروز سنگ کلیه میشود.
* برای بهبود بخشیدن به سیستم گوارشی کمی پودر جوز هندی را روی صبحانه خود بپاشید.
نکته آخر این که نباید در مصرف این گیاه زیادهروی کرد چون اسانس دانه دارای مواد محرکی است که مصرف مداوم و زیاد آن باعث اختلالات قلبی، تند شدن حرکات قلب، سرخی صورت، سردرد و نوعی مسمومیت میشود. این موضوع در سالهای اخیر مورد تحقیق و تایید قرار گرفته و یکی از ترکیباتی که باعث این مسمومیت میشود به نام میریستیسین شناسایی شده است. بنابراین اگر از خواص این گیاه مطلع شدید، در مصرف آن زیادهروی نکنید و همیشه حد اعتدال را نگه دارید.
علاوه بر این مصرف زیاد آن سبب ایجاد مشکل در بخش کنترل احساسات در مغز شده و پس از مصرف بیش از حد، احساس نشاط به همراه سستی و رخوت در انسان پدید میآورد که شبیه نوعی مسمومیت است.
حنا گیاهی درختچهای و با ارتفاع تا 7 متری میباشد. برگهای این درختچه، ساده، بیضی، نوک تیز و به طول تا 3 و به عرض تا 1 سانتی متر هستند. این برگها به طور متقابل بر روی ساقه قرار میگیرند.
گلهای حنا سفید یا مایل به گلی کوچک و به صورت مجتمع خوشه مانند، با ظاهری زیبا بر روی ساقه قرار دارند.
درختچهی جوان بدون خار، ولی درختچههای مسن، دارای خار هستند.
قسمت مورد استفادهی حنا برگ آن است.
درختچهی حنا در مناطق جنوبی ایران از جمله اطراف بندرعباس و بوشهر، استان سیستان و بلوچستان (اطراف چابهار)، استان کرمان (کرمان، بم و نرماشیر)، استان خوزستان (اطراف اهواز) و یزد رویش دارد.
حنا، بومی نواحی مدیترانه است. در نواحی شرق نزدیک و هندوستان نیز کاشته میشود و از نواحی استوایی هند و مصر به نقاط دیگر صادر میگردد. در ایران نیز در مناطق جنوبی کشور، استانهای کرمان، هرمزگان و بلوچستان کاشته میشود.
یکی از مهمترین اجسامی که شناسایی و استاندارد کردن حنا نیز، با آن صورت میگیرد، ترکیب لاوسون یا 1 ـ هیدروکسی نفتوکینون میباشد که به میزان حدود 1% حنا را تشکیل میدهد. این ماده، منبع رنگ حنا نیز هست.
ترکیبات دیگر حنا، شامل کومارین، گزانتونها، فلاوونوئیدها، کینوئید، تانن به میزان 10- 5 درصد، رزین و مقداری اسید گالیک به حالت آزاد و مقدار کمی استرول از جمله سیتروسترول هستند.
حنا علاوه بر موارد مذکور دارای مانیتول و موسیلاژ است. وجود موسیلاژ باعث میگردد که برگ حنا به سهولت با آب به صورت خمیر درآید . حنا دارای 2/1% اسانس میباشد.
* با توجه به این که حنا یکی از گیاهان، با مقدار قابل ملاحظهای تانن است، لذا دارای خاصیت قوی قابض میباشد؛ به همین دلیل از آن به طور خوراکی در اسهال خونی، زخمهای رودهای- معدهای و به عنوان ادرارآور استفاده میشود.
* مصرف خارجی و موضعی آن، به عنوان ضد اگزما، درمان جرب (بیماری پوستی واگیری که عامل آن سارکوپتس اسکابیل میباشد)، ضد میکوزیس (بیماری قارچی پوست) و درمان زخمها میباشد.
* در بسیاری از نقاط جهان، از جمله مصر، هندوستان، ایران، پاکستان، افغانستان، اروپای مرکزی و آمریکا، جهت رنگ کردن مو از آن استفاده میکنند. در حال حاضر، محصولات زیادی از حنا به عنوان مراقبت و محافظت از مو در جهان ساخته شده و مورد استفاده هستند، از آن جمله حنای بدون رنگ است؛ این نوع حنا رنگ طبیعی مو را حفظ و آن را درخشان میسازد.
با توجه به این که بعضی از خواص حنا، مربوط به مادهی رنگی آن است، لذا
به نظر نمیرسد که خواص حنای طبیعی، کاملاً مشابه حنای بی رنگ باشد.
هم چنین در هنگام جدا کردن مادهی رنگی لاوسون، مواد دیگری نیز جدا
میشوند که در حنای بی رنگ حذف شده و یا به میزان کمتری وجود دارند
* حنا، همچنین خاصیت بهبودی زخمهای ناشی از عفونت باکتریهای گرام مثبت را داشته و بر علیه قارچهای مولد کچلی مانند تریکوفیتوز، اسپوروتریکوم و کریپتوکوکوس، موثر است.
* از دیگر خواص حنا، خاصیت نرم کنندگی و ضد آفتاب آن است؛ به همین دلیل در فرآوردههای آرایشی- بهداشتی، در سالهای اخیر از آن استفاده میشود و جهت ترک خوردگی پوست، به خصوص دست و پا موثر است.
* حنا به صورت موضعی در تخفیف دردهای روماتیسمی نیز به کار میرود.
* جوشاندهی برگ آن برای درمان بیماریهای پوستی، گاهی اوقات تسکین سردرد و دهانشویه به کار میرود.
* عصارهی برگهای گیاه به عنوان ضد گرفتگی عضلانی دستگاه گوارشی به کار میرود.
* در بعضی نواحی، گرد برگ حنا، برگ هلو و برگ تانندار گیاهان مختلف را مخلوط کرده و برای رفع اگزما و جلوگیری از تعریق دست و پا بدان میمالند.
ضد باکتری، ضد بارداری، ضد التهاب، ضد لوسمی، ضد کاندیدا، ضد عفونی کننده، ضد قارچ، ضد تب، ضد اسپاسم، ضد ویروس، ضد آفتاب، قابض، تهوع آور، ادرارآور، قاعده آور، ملین، خلط آور، محافظ کبد، کاهش دهندهی پرفشاری خون، سقط کننده، حساسیت زا، مهار کنندهی نیترات ردوکتاز و مسکن.
به علت وجود تانن، اثرات قابض نشان میدهد. به طور کلی عمدهی آثار رنگکنندگی و درمانی حنا را ناشی از وجود مادهی لاوسون میدانند، اما این ماده به تنهایی عمل نمیکند و به خصوص خاصیت رنگکنندگی آن به سایر مواد نیز بستگی دارد. لاوسون سمیت بسیار کمی دارد و موجب کند شدن زودگذر ضربان قلب با افزایش دامنهی انقباض آن میگردد.
اثر ضد اسهالی آن را به علت کاهش تونوس و حرکات دودی شکل روده میدانند.
اثرات ضد التهاب، ضد درد و ضد تب با مصرف 500 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن لاوسون (مادهی مؤثر حنا) گزارش شده است . اثر ضد باکتری و ضد قارچی حنا را نیز به لاوسون نسبت میدهند.
1- برداشت حنا، سالی دو بار صورت میگیرد. برداشت نخست در اوایل تیرماه به نام حنای گرما که دارای برگ ضخیم و به رنگ روشن است و برداشت دوم در اواخر آبان، به نام حنای قوس که به رنگ سبز تیره میباشد.
2- با توجه به این که بعضی از خواص حنا، مربوط به مادهی رنگی آن است، لذا به نظر نمیرسد که خواص حنای طبیعی، کاملاً مشابه حنای بی رنگ باشد. هم چنین در هنگام جدا کردن مادهی رنگی لاوسون، مواد دیگری نیز جدا میشوند که در حنای بی رنگ حذف شده و یا به میزان کمتری وجود دارند.
3- با اضافه کردن مواد و یا گیاهانی به حنا، رنگهای مختلفی را ایجاد میکنند که نسبتاً پایدار است. مثلاً با اضافه کردن شیر یا آب لیمو به حنا، رنگ برنز را به دست میآورند.
حنا، موهای سیاه را رنگی نمیکند ولی موهای سفید یا رنگی دیگر را رنگ میکند.
گاهی به حنا گیاه رنگ اضافه میکنند که بر حسب مقدار مصرفی و زمان استفاده، به صورت قهوهای کم رنگ، قهوهای و یا سیاه غلیظ در میآید.
4- برای تهیهی حنا به منظور استفاده برای موی سر، آن را با آب گرم به صورت خمیر، در میآورند و روی سر میمالند. نکتهی گفتنی این است که در این هنگام باید رطوبت گرم آن حفظ شود تا رنگ دلخواه و پایدار را ایجاد کند؛ از این رو برای مدتی (چند ساعت) روی آن حوله یا پارچهی نفوذ ناپذیری میبندند.
5- در تحقیقاتی که در سال 1366 توسط صالحی سورمقی و همکاران در دانشکده داروسازی تهران بر روی حنای نواحی مختلف ایران صورت گرفت، حنای نرماشیر (استان کرمان) بهترین و حنای کرمان، یزد و بم در درجات بعدی بودند.
در موارد بسیار نادر، ممکن است باعث تحریک پوست و حساسیت گردد. برگهای حنا در موش، مادهی ناباروری ایجاد نموده است.
به عنوان رنگکنندهی ابروها و مژهها دقت شود، زیرا خطر آسیب رساندن به چشم وجود دارد.
برگها دارای خاصیت مُخدر است و مقادیر بالای آن، باعث سردرد و مسمومیت میشود.