انواع پرلیت

پرلیت بر اساس ترکیب شیمیایی آن، شکل ساختمانی ذرات و نیز میزان آب ترکیبی آن، تحت شرایط خاص و درجه حرارت معینی، منبسط می شود

که پس از انبساط، رنگ آن سفید شده و بسیار سبک وزن می شود.

زمین شناسی پرلیت (ترکیب و مورفولوژی)
پرلیتهای تجاری در بافتهای مختلف، بسته به عمق جایگیری خود، حائز اهمیت هستند. جایگیری پیشنهاد شده عبارت است از: خارجی ترین قسمت را پرلیت پامیسی تشکیل می دهد که به تدریج به طرف داخل بافت پرلیت، بهم فشرده شده و سرانجام فلسیک یا اسیدی تشکیل می شود. بر اساس این مدل انواع پرلیت عبارتند از:

پرلیت پامیسی
نزدیک به سطح، دارای وزن کم و کف دار است. در محیط تشکیل چندین پرلیتی، حفره دار شدن کمتر توسط فشار لیتواستاتیک و هیدرواستاتیک محدود میشود. در نتیجه حفره دار شدن و درجه تغییر شکل حفرات، تابعی از فشار محدود کننده محلی و مقدار ویسکوزیته جریان در طول حفره دار شدن مایع سرد شونده سطحی می باشد. این نوع، تمایل به شکست و پودر شدن بیشتری دارد.

پرلیت گرانولار
همجوار و عمیق تر از پرلیت پامیسی در جایگیری عمومی یافت می شود. بسیار چگالتر از بافت پوشاننده اش بوده، ظاهری شکری یا ساکاروئیدی، رنگ خاکستری تا قهوه ای چربی دارد که اغلب نوارهای جریانی نشان می دهد. از نظر اسباب کردن، نقطه ثابت انبساط و دامنه بندی در حد رضایت بخشی بوده و مغزه گیری از آن برای معدنکاری به آسانی صورت می گیرد.

پرلیت کلاسیکی
از لحاظ چینه شناسی، زیر پرلیت گرانولار (دانه ای) در گنبد دیده می شود. جسم تیپیک خاکستری مرواریدی با اجزا متمرکز پوست پیازی است. به رنگ خاکستری تیره یا یاه می باشد.

ابسیدین در صورت وجود در داخل این پرلیت یافت میشود که آبگیری ابسیدین و تشکیل پرلیت از آنرا نشان می دهد. به طرف داخل جریان، مقدار ابسیدین در پرلیت کلاستیکی تمایل به افزایش دارد اگر چه در ذخایر پرلیت، هسته های ریولیتی، برشهای جریانی و دیگر مواد و ساختارهای بهم پیوسته با جریانهای ولکانیکی و گنبدها یافت میشود. علاوه بر ابسیدین که ممکن است حاوی ادخالهای شناخته شده تریدیمیت باشد اغلب مواد غیر قابل انبساط نظیر کوارتز، فلدسپات، بیوتیت، منیتیت و دیگر کانیهای نادر همانند محصولات شیشه زدایی، ممکن است در توده پرلیتی موجود باشد.

موارد استفاده پرلیت
•    استفاده از پرلیت به عنوان عامل فیلتراسیون و کمک فیلتر در صنایع غذایی به دلیل ساختمان میکروسکوپی خاصی که پس از انبساط پیدا می کند و نیز به علت خنثی بودن آن
•    استفاده از پرلیت فن آوری شده به عنوان جاذب مایعات در نگهداری و حمل مواد سمی
•    استفاده از پرلیت به عنوان پر کننده در پاک کننده ها
•    در رنگ سازی، پوششهای سطحی، لاستیکها و صنایع شیشه
•    از آنجائیکه پرلیت تا بیش از 1000 درجه سانتی گراد در برابر مقاوم می باشد در صنایع ذوب فلزات و ریخته گری به عنواتن سرباره گیر و نگهداری حرارت پاتیل ها در حد مورد نیاز بسیار مناسب می باشد.

•    پرلیت در نماسازی ساختمانها (به عنوان مثال نمای ساختمان سازمان ملل متحد) و در قطعات پیش ساخته، تهیه سیمان سبک عایق و نیز برای سیمانکاری دیواره چاه ها و حفرات

•    از آنجائیکه مواد شیمیایی و اسیدها بر آن بی اثرند و به دلیل تخلخل و قدرت جذب و نگهداری بالایی که دارد در تهیه خاکهای مخصوص برای پرورش گل و کلا کشاورزی پرلیت به علت خنثی بودن تاثیری بر فرآورده نهایی ندارد و از این رو جزو لیست فرآورده های مجاز شیمیایی و غذایی آمریکا می باشد

خاکورزی نواری

خاکورزی نواری شکلی از خاکورزی حفاظتی است که شامل شخم نوارهای باریک به عنوان جایگاهی برای محصول است

در حالی که بین نوارها محوطه ی خالی جهت باقیمانده ی محصول غیرقابل دسترس وجود دارد. به عبارت دیگر خاکورزی نواری عبارت است از نوعی از خاکورزی کامل که در آن جهت نوارهای شخم موازی موقعیت ردیف هاست. به طور کلی در حدود 25 درصد خاک عمق شخم جابجا می گردد. هدف از خاکورزی نواری ایجاد یک محیط و بستر مناسب برای بذر است.

این حالت شبیه به زمانی است که با تیغه ی نهرکن وابستگی بین پوشش گیاهی و خاک را جهت مقابله با فرسایش خاک از بین می بریم. بسیاری از گونه های مختلف وجود دارند که مترادف خاکوزی نواری است از قبیل خاکورزی منطقه ای، پاکسازی ردیفی و عمیق کاری. خاکورزی نواری شامل عملیات مجزایی است. معمولا در پاییز صورت می گیرد هرچند که تعدادی از ابزار و وسایل و ردیف کارهایی که مجهز می شوند معمولا در بهار استفاده می شوند. بسیاری از این تجهیزات جهت کوددهی همزمان طراحی شده اند.

خاکوزی نواری فرسایش خاک و فشردگی خاک را می تواند کاهش دهد که به تبع آن کاهش هزینه ی استفاده از ماشین آلات، سوخت و هزینه ی نیروی کار رخ می دهد. همراه کردن خاکورزی نواری با کشت محصول پوششی زمستانی به طرز چشمگیری کیفیت خاک را بهبود می بخشد.
خاکورزی نواری تعدادی از مزایای خاکورزی کاملا عریض و خاکورزی سنتی و بی خاکورزی را شامل می گردد.

برخلاف روش بی خاکورزی که بذرها در درون شکاف های باریک در داخل خاک کاشته می شوند. در خاکورزی نواری ما عرضی در حدود 6 تا 12 اینچ و عمقی در حدود 8 تا 16 اینچ را شاهد هستیم. پس از خاکورزی نواری، به وسیله ی کشت سنتی و کشاورزی معمولی، کشت در درون نوارها صورت می گیرد.

در خاکورزی نواری تجهیزاتی موجود است که جایگزین تجهیزات خاکورزی معمولی است. به طور کلی این تغییرات شامل روش های عمومی جهت مطلوبیت مناسب است.
به طور کلی سه گونه و شکل از خاکورزی نواری را براساس شکل و طبیعت ابزاری که مورد استفاده قرار می گیرند و نیز شدت جابجایی خاک می توان نام برد:
1- ردیفی یا پاکسازی پس مانده های گیاهی که شامل جابجایی باقیمانده های گیاهی رشد کرده درون ردیف ها می باشد و توسط ابزاری از قبیل finger ، disks ، sweeps  یا یک کمباین finger coulter و        cutting coulter صورت می گیرد.

2- خاکورزی نواری(کم عمق) که شامل برش و جابجایی باقیمانده های گیاهی و ایجاد بستر بذر مناسب و کوددهی  می شود و توسط fluted coulter صورت می گیرد.
3- خاکورزی نواری(عمیق) که شامل جابجایی بقایای گیاهی و از بین بردن فشردگی خاک و انجام کوددهی عمیق و تولید پشته می باشد و توسط ابزاری چون  coulter، knives ، subsoiling shank و closing disk انجام     می شود.
در زمینه ی خاکوزی نواری پژوهش های متعددی صورت گرفته است و بر اساس منطقه ی آزمایش نتایج مختلفی بدست آمده است. بدلیل تنوع و تفاوت های اندک بین نتایج حاصله تنها به ذکر مشترکات بدست آمده اکتفا می کنیم و از ذکر نوع و مکان و زمان پژوهش خودداری می گردد.
مزیت های بالقوه ی خاکورزی نواری
کاهش هزینه
در تحقیقات زراعی که در  oreganبر روی 6 زمین زراعی در مورد روش های خاکورزی واقعی صورت گرفت مشاهده گردید که خاکورزی نواری در حدود 43 درصد از هزینه های خاکورزی سنتی(معمولی) را کاهش می دهد و در حدود 47 درصد نسبت به هزینه های کارگری در مقایسه با خاکورزی سنتی کاهش صورت گرفته است. قابل ذکر است که این هزینه ها تنها محدود به تجهیزاتی است که درون زمین و به طور مستقیم در خاکروزی نواری مورد استفاده قرار می گیرد و شامل هزینه ی قطعات دیگر که به صورت غیر مستقیم با خاکورزی نواری در ارتباط است نمی باشد. به عنوان مثال هزینه‌ی حرکت تراکتور در بین زمین ها ( اگرچه این هزینه ها ناچیز شمرده می شود اما در جایی که فاصله‌ی بین زمین ها زیاد است می تواند قابل ملاحظه باشد

.
بهبود کیفیت خاک زراعی
مطالعات طولانی انجام شده بر روی سیستم بی خاکورزی نشان از بهبود کیفیت بسیار زیادی در مقایسه با سیستم خاکورزی سنتی دارد. به عنوان یک سیستم مختلط خاکورزی بین سیستم خاکورزی سنتی و بی خاکورزی، خاکورزی نواری می تواند بهبود کیفیت خاک را در حدود 50 تا 70 درصد را به دنبال داشته باشد که این بهبود کیفیت به واسطه ی بقایای گیاهی روی زمین حاصل می گردد. کاهش فشردگی خاک که به واسطه ی ادوات سنگین کشاورزی حاصل   می گردد یکی از اصلی ترین مزایای خاکورزی نواری است. در سیستم خاکورزی سنتی ادوات کشاورزی در حدود 4 تا 8 مرتبه در طول زمین می بایست حرکت کنند و این در حالی است که در خاکورزی نواری این تعداد دفعات به 1 یا 2 بار تقلیل پیدا کرده است. همواره در سیستم خاکورزی نواری ترافیک حرکت تراکتور منحصر به مناطقی بین نوارهای شخم خورده می شود، بنابراین حداقل میزان فشردگی در ردیف های کشت شده ی بذر و کلوخه رخ می دهد.

خاکورزی نواری می تواند به حفظ گرمای زمین کمک کند. در مناطقی از آمریکا شاهد هستیم که بسیاری از گیاهان دانه ای بازده پایینی دارند و برای رفع این مشکل کشاورزان اقدام به تغییر سیستم خاکورزی خود نمودند. در توضیح این مطلب باید گفت که این کشاورزان اغلب از سیستم بی خاکورزی بهره می گرفته اند که منجر به افزایش مدت دوره ی رشد و کاهش محصول می گردید. حال با بهره گیری از سیستم خاکورزی نواری به نتایج بسیار خوبی دست پیدا کردند. بدین گونه که چون در این سیستم عمق کاشت دقیق تنظیم می گردد و چون زمین شخم می خورد، دمای بستر نیز به طوری که در نمودار زیر مشخص است افزایش می یابد. تمام این موارد منجر به افزایش محصول و کاهش دوره ی رشد گردیده است.

حشرات سودمند خاک که در درون خاک رشد و نمو می کنند و برای حاصلخیزی خاک مفید هستند در سیستم خاکورزی نواری نگهداری می شوند. به عبارت دیگر خاکورزی نواری باعث افزایش حشرات مفید خاک می گردد.

بهبود کیفیت زیست محیطی
یکی از اصلی ترین منابع آلودگی آب های سطحی، فرسایش خاک است. تحقیقات غیر متمرکز و پراکنده حکایت از توانایی چشمگیر سیستم بی خاکورزی در جهت کاهش آب و بادی دارد که منجر به فرسایش خاک می گردند. سیستم خاکورزی نواری به عنوان یک سیتم دورگه ی خاکورزی با ایجاد محیط های دست نخورده بین نوارهای شخم خورده می تواند از فرسایش خاک جلوگیری کند یا میزان آن را کاهش دهد.
سیستم خاکورزی نواری می تواند مقدار آبی را که از زمین خارج می شود را کاهش دهد. این آب حاوی مواد حل شده و معلق است.(این مواد به واسطه ی آب های سطحی از زمین خارج می شوند

در مناطقی هم که میزان شیب زیاد است، جهت استفاده از زمین می بایست در جهت عمود بر شیب زمین، عملیات خاکورزی نواری صورت گیرد. محصولات پوششی نیز یکی دیگر از عواملی مهمی هستند که از فرسایش خاک جلوگیری می کنند.

مضرات بالقوه ی خاکورزی نواری
پوشش گیاهی می تواند عملیات خاکورزی نواری را به تاخیر اندازد
پوشش گیاهی عملیات خاکورزی را به تاخیر می اندازد. پوشش گیاهی باقیمانده از کشت قبلی به طور کلی خاک سطحی را خیس تر از حالتی که بدون پوشش گیاهی است می کند که این امر باعث به تاخیر افتادن عملیات خاکورزی گیاهان زودکشت می شود. اگر پوشش گیاهی به عنوان جزئی از سیستم خاکورزی نواری باشد، می باید در مورد گیاهان، انتخاب و مدیریت صورت گیرد تا مشکلات گیاهان زودکشت به حداقل میزان خود برسد.
هزینه ی اضافی مدیریت گیاهان
در سیستم خاکورزی نواری قبل از انجام عملیات می بایست علف های هرز قبلی و پوشش گیاهی قبلی از بین روند که برای از بین بردن این علف ها دو نوع علف کش رایج وجود دارد که استفاده از این مواد موجب افزایش هزینه ی تولید می گردد.
مشکلاتی که به واسطه ی ناهمزمانی دوره ی رشد حاصل می شوند
در تعدادی از زمین های ذرت شیرین بدلیل ناهمزمانی خروج گیاهان از خاک، دوره ی رشد و رسیدن محصول ، مشکلاتی حاصل شده است. بدلیل ناهمزمانی رسیدن محصول در بین گیاهان ذرت شیرین، برداشت محصول توسط ماشین های برداشت محصول باعث کاهش سطح محصول و بازده گردیده است.
مدیریت آفات
تغییر از سیستم خاکورزی سنتی به سیستم خاکورزی نواری موجب افزایش جمعیت تعدادی از آفت های می شود. در بعضی مواقع آفت های جدیدی ظاهر می شوند که در سیستم خاکورزی سنتی تحت کنترل قرار گرفته بوده‌اند. اصلاحات در روش های مدیریت آفات معمولا به نوع کارکرد سیستم خاکورزی نواری بستگی دارد.
تجهیزات خاکورزی نواری
به طور کلی دو نوع تجهیزات خاکورزی نواری وجود دارد:
1- Rotary strip tiller   2- Shank coulter tiller
در خاکورزی نواری ماشین هایی مورد استفاده قرار می گیرند که به صورت مناسب و براساس ردیف و فاصله ی کشت تجهیز شده اند. وسایل مشخص کننده ی فاصله ی ردیف ها و همچنین سیستم موقعیت یاب جهانی از مهمترین روش های تنظیم دقیق این فاصله هستند.
Rotary strip tiller   (خاکورز نواری دوار)
خاکورز نواری دوار دستگاه خاکورز مرکبی است که از چند بازوی قلمی در جلو، نوعی روتیواتور یا گاوآهن دوار در وسط و غلتکهایی با زائده های کاردی در عقب تشکیل شده است.این دستگاه که به صورت مجموعه ای در پشت تراکتور بسته می شود باعث شکسته شدن سخت لایه، بریدن و خردکردن بقایای گیاهی و کوبیدن کلوخ می شود. بازوهای قلمی وغلتکها از مالبند نیرو می گیرند و روتیواتور با محور انتقال نیروی تراکتور کار می کند. با استفاده از این دستگاه می توان در کاربرد تعداد زیادی از ادوات خاکورزی صرفه جویی کرد و عوامل نامطلوب حاصل از تردد آن ها روی خاک زراعی را نیز کم نمود.
Shank coulter tiller (خاکورز پیش بُر ساقی)
این نوع از خاکورزهای نواری از یک پیش بُر بشقابی به همراه یک چرخ کنترل عمق که باقی مانده های محصول و سبزیجات را قطع می کند بهره می گیرد. علاوه براین از یک ساق زیرشکن که در عمق 14 اینچی کار می کند بهره می گیرد. این نوع از خاکورزها دارای دو ردیف پیش بر شیاردار است که خاک را خرد می کند و به دنبال آن یک سبد کلوخ شکن وجود دارد.
در تشریح قطعات نام برده ی بالا باید گفت؛ پیش بُر بشقابی از انواع پیش بُر نصب شده روی گاو آهن های برگردان دار یا بشقابی است که تیغه ی آن پره ای یا بشقابی است و روی دسته و محور خود کمی بالا و جلوی تیغه ی گاوآهن نصب می شود. کار آن برش عمودی خاک است.
ساق زیر شکن از انواع زیرشکن ها می باشد که جهت شکستن لایه ی زیرین خاک و ایجاد شیار برای نفوذپذیری بهتر آب و ریشه در خاک مورد استفاده قرار می گیرد.
پیش بُر شیاردار نوعی پیش بُر بشقابی است که سطح داخلی آن دارای شیارهایی عمود بر مرکز آن است. از این پیش بُر بیشتر در زمین های علفزار استفاده می شود.
کلوخ خرد کن یا کلوخ شکن وسیله ایست متشکل از یک استوانه ی غلتان که با دام یا تراکتور روی خاک کشیده می شود و گاهی انسان خود آن را می کشاند، با این عمل کلوخ و قطعات درشت باقیمانده از شخم اولیه خُرد و زمین آماده ی کاشت می شود.
تجهیزات عملیات ثانویه
یکی از ابزاری که در خاکورزی نواری مورد استفاده قرار می گیرد پنجه دوار است . پنجه دوار دستگاهی است که برای انجام عملیات مکانیکی داشت مورد استفاده قرار می گیرد. از تیغه هایی به شکل گونیا یا قوسی روی محوری مشترک یا به صورت دسته های مجزا تشکیل شده است. کار این تیغه چرخیدن و به هم زدن خاک بین ردیف هاست. چرخش با نیروی کششی تراکتور یا از طریق محور انتقال نیرو انجام می گیرد.
ابزار انتهایی خاکورزی
پس از انجام تمامی عملیات ذکر شده توسط ابزار و تجهیزات مختلف، از وسیله ای بنام کلوخ خرد کن چنگه همان طور که در شکل مشخص است استفاده می گردد. این وسیله دستگاهی است متشکل از تعدادی استوانه یا غلتک با سطح خارجی صاف یا آج دار که کنار هم یا پشت سر هم روی محورهای جداگانه نصب شده اند، حرکت این وسیله روی خاک های شخم خورده باعث خرد کردن کلوخه ها و تهیه ی بستر کاشت می شود.
زمان بکارگیری سیستم خاکورزی نواری
پاییز بهترین زمان جهت اجرای سیستم خاکورزی نواری است. در طول زمستان پشته های حاصله به صورت کامل نرم و پوک می شوند. در بهار نیز ارتفاع پشته ها 1 تا 2 اینچ است. پس از کشت نیز زمین می بایست مسطح گردد.
بسیار مهم است که کودهای نیتروژنه (ازته) در پاییز در دمای بالاتر از 10 درجه سانتیگراد مورد استفاده قرار نگیرند، زیرا بیشترین مقدار هدر روی کود نیتروژنه در این حالت رخ می دهد. این حالت مشکلاتی را به همراه دارد، چون ممکن است در دمای پایین تر از 10 درجه سانتیگراد میزان بارندگی به حدی باشد که عملیات خاکورزی را مختل نماید. (زمین از حالت گـاو رو خارج گردد) بهترین گزینه‌، وارد کردن کود نیتروژنه یا ازته به صورت سرک و پس از ظهور جوانه است.
خاکورزی نواری در طول مدت رشد بذر توصیه نمی گردد و آن بدلیل بقایای زیادی است که بر روی زمین        می ماند و هرچه سریعتر می باید کاه و کلش موجود را از زمین خارج نماییم.
مدیریت کارآمد جهت موفقیت سیستم خاکورزی نواری
اگرچه در حالتِ میانگین، میزان محصول در خاکورزی نواری و خاکورزی سنتی تقریباً برابر است اما مشاهدات بیان کننده ی این است که میزان محصول در زمین های با خاکورزی نواری بیشتر از خاکورزی سنتی است. محصول بیشتر و بازده بالاتر در روش خاکورزی نواری به واسطه ی مدیریت چند فاکتور اصلی حاصل می گردد. این فاکتورها عبارت است از میزان فشردگی خاک، تاریخچه و وضعیت کشت های قبلی، پوشش گیاهی، علف های هرز و حشرات مضر.
با درک موقعیت زمین و حالت های ایده آل برای سیستم خاکورزی نواری می توان روش های مفیدی را جهت افزایش احتمال موفقیت این سیستم به کار بست. ممکن است در مناطقی که خاکورزی نواری نامناسب است از سیستم خاکورزی سنتی استفاده گردد.
فشردگی خاک
عملیات خاکورزی موفق منجر به شکستن و از بین بردن استواری و استحکام خاک فشرده می گردد. فشردگی خاک و کاهش منافذ آن به واسطه ی حرکت تجهیزات زراعی بر روی زمین حاصل می شود. رطوبت و نوع خاک نیز بر میزان فشردگی خاک تاثیر می گذارد. خاک خیس نسبت به فشردگی مستعدتر از خاک خشک است. به همین میزان خاک رسی مستعدتر از خاک شنی است. بسیاری از محصولات گیاهان زراعی زمانی که زمین خیس و مرطوب است برداشت می شوند. تراکتورهای سنگین و ماشین های برداشت محصول بدلیل همین رطوبت موجب فشردگی خاک می شوند. به طور کلی استفاده از سیستم خاکورزی نواری در زمین های با فشردگی بالا منجر به تولید کمتر می گردد و توصیه می شود در این زمین ها از سیستم خاکورزی سنتی بهره گرفت. این درحالی است که اگر شرایط آب و هوایی به گونه ای باشد که بتوان در پاییز شخم سطحی زد تا مقداری از فشردگی خاک کم کرده، در بهار سال بعد می توان از سیستم خاکورزی نواری استفاده کرد.
علاوه براین، کشت پاییزه و پوشش گیاهی زمستانه از میزان فشردگی خاک که به واسطه ی باران های زمستانه رخ      می دهد می کاهد.
اندازه گیری فشردگی خاک توسط دستگاهی به نام Penetrometer صورت می گیرد که از ذکر نحوه کار آن خودداری می کنیم.
تاریخ کشت قبلی
دوره های کشت اطلاعات خوبی در جهت مدیریت علف هرز، آفات و امراض و بیماری ها در اختیار کشاورز قرار    می دهد. تاریخ کشت قبلی به طور چشمگیری بر شرایط فیریکی خاک تاثیر می گذارد. بر اساس توضیحات بالا تاریخ کشت بر موفقیت سیستم خاکورزی نواری تاثیر می گذارد.
گندم های زودرس و گیاهانی از این قبیل که دارای کاه و کلش هستند برای سیستم خاکورزی نواری مناسب است. زمین در این حالت و موقعیت به مدت یک سال یا بیشتر به صورت دست نخورده باقی می ماند و این کار باعث    می شود که خاک به واسطه ی کاه و کلش متلاشی شده، پرقوت و قوی گردد. بذور چمن که با بذور غلات مخلوط است می تواند طی چندین سال عامل مفیدی در سیستم خاکورزی نواری باشند، اما در عین حال می تواند مشکلات بیشتری را به همراه داشته باشد. استفاده از علف کش در پاییز منجر به کاهش تعدادی از علف ها می گردد، البته اگر پس از باران باشد. این عمل باعث بهبود توانایی در کشتن علف ها در این سیستم در بهار می گردد.
پوشش گیاهی
بذور گیاهی پوششی به صورت سنتی در زمین جهت جلوگیری از فرسایش خاک مورد استفاده قرار می گیرد اما علاوه بر جلوگیری از فرسایش خاک مفاید دیگری نیز دارند. این مزایا شامل بهبود کیفیت ساختمان خاک، حاصلخیزی خاک و جلوگیری از رشد علف هرز است.
پوشش گیاهی خانواده ی لگومینوز می تواند در حدود 50 تا 200 پوند نیتروژن در هر اکر(معادل 4045 مترمربع) تولید کند که می تواند بازده محصول را افزایش دهد و از میزان کودهای مختلف مصرفی بکاهد.
برای رسیدن به سطح نیتروژن ذخیره ای در خاک می بایست این گیاهان تا اواخر بهار بر روی زمین باقی باند که البته این حالت مشکلات بعدی را به همراه خواهد داشت.
پوشش گیاهی زمستانه‌ی سالانه در اواخر سپتامبر و اوایل اکتبر کشت می شوند که عموماً شامل غلات هستند. این گیاهان در پاییز رشد می کنند و باعث جلوگیری از فرسایش خاک در زمستان می شوند. رشد سریع در اواخر مارس و اوایل آوریل رخ می دهد که البته بستگی مستقیم به دما و رطوبت محیط دارد.
زمان‌به‌کار بردن علف‌کش‌ها جهت از‌بین بردن پوشش‌گیاهی و گیاهان سر از خاک بیرون آورده
علف کش Glyphosate معمولاً جهت از بین برن علف ها و بذور گیاهان پوشش مورد استفاده قرار می گیرد که در خاکورزی نواری اهمیت دارد. یکی از مهمترین مسائل در مبارزه با علف های هرز زمان بکار بردن مواد علف کش است. اگر زودتر از موعد مقرر از این علف کش استفاده شود ممکن است تعدادی از علوفه ی هرز کوچک بر روی زمین باقی بماند و در انتهای فصل رشد به رشد کامل خود برسند و اگر دیرتر از زمان مناسب، از این مواد استفاده شود منجر به رشد طولانی گیاهان هرز می گردد که به عنوان گیاهان پوششی کاربرد دارند. گیاهان پوششی زیاد به عنوان مانعی برای تجهیزات خاکورزی به شمار می روند.

چریدن پوشش گیاهی توسط دام
اگرچه پوشش گیاهی زمستانه یکی از منابع مهم تغذیه ای دام به شمار می رود اما تجربه نشان می دهد که فشردگی خاک زراعی که به واسطه ی حرکت دام بر روی زمین ایجاد می شود مشکلات جدی بعدی ای را بوجود می آورد که مانع انجام سیستم خاکورزی نواری می شود. فشردگی خاک باعث ایجاد حالت کلوخه ای می شود که منجر به کشت ناموزون می گردد.
حاصلخیزی در زمین های خاکورز شده توسط سیستم نواری
عملیات اولیه ی خاکورزی باید حداکثر در طول 14 روز صورت گیرد. عملیات ثانویه ی خاکورزی نواری در زمان کاشت صورت می گیرد. تجهیزات استاندارد کشت همان تجهیزات سیستم خاکورزی نواری است. اگر شما از چاقوهای کودپاش استفاده می کنید تنها نیاز است که وسیله را در درون خطوط شخم خورده قرار دهید، زیرا زمین شخم خورده نیازی به تجهیزات علامت گذاری ندارد.

توجه به مدیریت آفات
در طول 6 سال آزمایشات مقایسه ای که بین دو سیستم خاکورزی نواری و سنتی صورت گرفت مشخص گردید مقداری شیوع در تمامی زمین ها و کرت های مورد بررسی رخ داده است اما مدرک مشخصی دال بر تاثیر خاکورزی نواری بر افزایش آفات بدست نیامد.
توصیه های انتهای در استفاده از سیستم خاکورزی نواری

اگرچه خاکورزی نواری دارای مزایای بسیار زیادی است اما توصیه می گردد که قبل از انجام عملیات خاکورزی ابتدا با فردی که از سیستم خاکورزی نواری بهره گرفته است مشورت های ابتدایی صورت گیرد و از تجربه های او استفاده شود. توصیه می شود ابتدا از تجهیزات اجاره ای استفاده شود و شخم نواری در زمین های با وسعت کم صورت گیرد

کرفس

کرفس گیاهیست دو ساله با ریشه الیافی و برگ های آن مرکب از برگچه های دندانه دار می باشد که از روی ریشه می رویند.

برگ کرفس حدود ۵۰ سانتیمتر رشد می کند و در صورتی که آن را برای مصرف از خاک خارج نسازند در سال بعد از میان برگ ها شاخه های حامل گل خارج می شوند که در راس آنها گل چتری شکلی برنگ سبز قرار دارد. بذر کرفس، معطر و سبز رنگ است.

این گیاه در اکثر نقاط جهان کشت می شود و محل اصلی و اولیه آن را سواحل مدیترانه و اروپای شمالی و آسیای غربی می دانند. ولی به تحقیق مشخص نیست که این گیاه از کدام نقطه جهان به نقاط دیگر برده شده است.
مصرف کرفس، در انواع اغذیه و سالادها به عنوان یک سبزی خوش بو متداول است.

انوع کرفس :

انواع مختلفی از کرفس بدست آمده که دو نوع آن معروفتر می باشند.
۱ ) کرفس برگ : که از ساقه و برگ آن استفاده می شود.
۲ ) کرفس قمری : که از ریشه آن که ضخیم شده و در سطح خاک قرار می گیرد استفاده می گردد.
مصرف این نوع کرفس در ایران زیاد متداول نمی باشد. کرفس به سرما و گرمای شدید حساسیت نشان می دهد. به همین علت توجه به آبیاری این گیاه اهمیت دارد.

آب و هوا و خاک :
این گیاه مخصوص مناطق معتدل و معتدل سرد می باشد و احتیاج به آب فراوان دارد. به همین دلیل در نقاطی که تابستان مرطوب و یا پائیز و بهار طولانی دارند بهترین محصول بدست می آید. بهترین خاک برای کشت کرفس، خاک های شنی رسی نمدار می باشند. ولی اگر آب و هوا و میزان رطوبت مناسب و مساعد باشد در هر کشت خاکی کشت می شود.

کرفس به مواد غذایی احتیاج مبرم دارد و به همین دلیل بایستی زمین محل کشت کرفس را تقویت نمود و بخصوص کودهای ازته مورد نیاز این گیاه هستند.

روش کاشت :
کشت و تکثیر کرفس، فقط به وسیله بذر صورت می گیرد. بذر این گیاه کوچک ( ریز) و سه گوش است.

کشت کرفس، از اوایل اسفندماه تا اواسط فروردین ماه در خزانه انجام می گیرد. به این منظورپس ازکاشت بذرروی آن را با خاک برگ پوسیده میپوشانند و مرتبا آبیاری می کنند تا زمانی که بذرها سبز شده و بوته های کرفس ۴ برگه شوند

آنگاه بوته های جوان را از خزانه خارج ساخته به خزانه دوم منتقل میسازند و آنها را به صورت خطی به فاصله چندسانتیمتر ازیکدیگر نشاء میکنند. پس از آن که بوته ها قوی شدند، در اواخر اردیبهشت ماه و اوایل خردادماه آنها را از خزانه دوم خارج ساخته و به زمین اصلی منتقل می نمایند.

بوته های جوان را روی ردیف هایی به فاصله ۳۰ تا ۴۰ سانتیمتر از یکدیگر و بفاصله ۳۰ تا ۴۰ سانتیمتر از هم می کارند.

آنگاه زمین را آبیاری نموده دقت می نمایند که مرتبا آبیاری انجام شود، زیرا آبیاری مرتب در رشد گیاه بسیار موثر خواهد بود.

این امکان نیز وجود دارد که گیاه را مستقیما از خزانه اول به زمین اصلی منتقل سازند و به هر صورت مواظبت های زراعی لازمه کار می باشد. وجین کردن و سُلُه شکنی در کشت کرفس، بسیار هم و ضروری است.

به تدریج که گیاه رشد می کند، پای بوته ها را خاک می دهند و یا برگ های پائینی را بدور بوته جمع می نمایند و با یک ساقه و یا برگ خودش اطراف آن را میبندند. این روش در سفید شدن ساقه های کرفس بسیار موثر می باشد.

بذرگیری :
برای بذرگیری از کرفس، در پائیز تعدادی از بوته های قوی و سالم را انتخاب نموده آنها را به فاصله ۵۰ سانتیمتر از یکدیگر میکارند و سعی مینمایند که سرمای زمستان صدمه ای به آنها وارد نسازد.

در صورت شدت سرما روی بوته ها را با برگ خشک می پوشانند و اواسط فروردین ماه سال بعد که هوا خوب و مساعد شد برگ های خراب شده بوته ها را قطع نموده تا بوته های کرفس گل کنند.

بذراین گیاه بنا به درجه حرارت هوای محل درمردادماه و تیرماه میرسد. قبل از آن که بذرها به زمین بریزند ساقه های حامل بذر را قطع نموده، سپس در محل سایه خشک می کنند. بذر را از پوسته آن جدا ساخته در ظرف مناسب نگهداری می کنند تا بموقع مورد استفاده قرار دهند.

شنبلیله

شنبلیله گیاهی است علفی ، یکساله و به ارتفاع تا 50 سانتیمتر . بر گهای این گیاه بیضی شکل با نوک مدور که حدود نصف بالای پهنک آن داندانه دار است.

برگها مرکب از سه برگچه بوده که از یک نقطه منشعب می شوند. گل ها منفرد ، به رنگ زرد روشن و گاهی بنفش مایل به سفید هستند.میوه ی شنبلیله بصورت نیام خمیده ، بطول تا 11 سانتیمتر و حاوی تا 20 دانه است.

دانه های به رنگ زرد نارنجی و گاهی قهوه ای رنگ است. این دانه ها بطول تا 6 میلی متر و عرض تا 3 میلی متر هستند. قسمت مورد استفاده گیاه ، دانه های آن است که دارای بویی معطر و طعمی تلخ می باشند. این گیاه در نقاط مختلف ایران کشت می گردد. برگ شنبلیله بعنوان سبزی در انواع غذاها و ادویه جات به مقدار زیاد در ایران ، مورد مصرف است.

تاریخچه :

دانه ی گیاه شنبلیله اروپایی برای قرن ها بعنوان ادویه در آشپزخانه و در طب سنتی نیز تقریبا به همان قدمت ،‌برای درمان کورک ، دیابت ، سلولیتیس و سل بکار می رفته است. عصاره ی دانه شنبلیله بعنوان جایگزینی طعم شربت افرا استفاده میشود. دانه ی این گیاه از پروتئین بالایی برخوردارست. خود گیاه نیز بمنظور علوفه ی دام کشت می شود. بعد از استخراج تجاری ( دیوسژنین که بعنوان ماده ی طبیعی در تولید استروئید تجاری بکار می رود ) ،‌تفاله ی دانه های غنی از نظر نیتروژن و پتاسیم را بعنوان کود شیمیایی مورد استفاده قرار می دهند.

منبع جغرافیایی :

شنبلیله ، بومی نواحی مدیترانه است. درنواحی اوکراین ، هند و چین بطور وسیع کشت می گردد. بیشترین صادرات این گیاه ، از طریق کشت در کشورهای هند ، مراکش ، چین و ترکیه صورت می گیرد.

ترکیبات :

حدود 65- 40 درصد دانه ها را مواد قندی که عمدتاً مربوط به موسیلاژ روی دانه هاست ، تشکیل می دهد. حداقل هفت ساپونین تحت نام های گراکونین ها در دانه ها گزارش شده اند. همچنین حدود 0/9 – 0/1 درصد دیوسژنین و مقداری آلکالوئید از جمله تری گونلین ، ژنتیانین و کارپائین ، مقداری ترکیب کومارینی و سار ساپوژنین ، اسمیلاژتین و یوکاژتین در دانه ی شنبلیه جدا و شناسایی شده اند. ترکیبات دیگر دانه ها شامل نشاسته ، مواد فیبری ، روغن ثابت به میزان 10-6 درصد ، اسانس به مقدار بسیار کم و فلاونوئید هایی از جمله ویتکسین هستند.

اثرات مهم :

از شنبلیله بطور موضعی به شکل خمیرو پماد ( مرهم ) جهت درمان جوش ها ، سوختگی ، التهابات و اگزما استفاده می شود. در طب عوام ، پودر آن بصورت خوراکی بعنوان یک منبع موسیلاژ در نزله های قسمت فوقانی تنفسی ، سه تا چهار مرتبه در روز و هر دفعه به میزان یک قاشق غذاخوری مصرف شود.

آزمایش روی حیوانات آزمایشگاهی ، نشان داده است که عصاره ی آبی آن می تواند زخم معده را درمان کند.

یکی از اثرات اصلی و خوب آن کاهش قند خون است که می تواند در افراد دیابتی مورد مصرف قرار گیرد.

خواص دیگر آن شامل اثرات ضد التهاب ، مقوی قلب ،‌خواص ضدمیکروبی ، کاهش کلسترول خون ، ادرار آور و کاهش ورم می باشند ، که بطور خوراکی موثر است.

خواص دیگری که از قدیم برای دانه شنبلیله معتقد بودند و در تحقیقات اخیر مورد تایید قرار گرفته است ، شامل اثرات خلط آور ، زیاد کننده ی شیر و ملین آن است.

عوارض جانبی :

مصرف بیش از اندازه ی دارویی ممکن است باعث سردرد ، تعوع و تحریکات پوستی گردد. همچنین با توجه به اثرات تحریکی رحم ، باید در زمان حاملگی و شیردهی با احتیاط مصرف شود.

طریقه و مقدار مصرف :

تهیه ی چای – بروی یک گرم پودر دانه ، یک استکان آب سرد ریخته و حداقل سه ساعت نگه می داریم ؛ سپس آن را صاف کرده و میل می کنیم. از سویی چون محلول تلخ است می توان آن را با کمی عسل شیرین نمود. این عمل را می توان 5 بار در روز تکرار کرد ؛‌زیرا مصرف عادی پئدر دانه ها تا 5 گرم در روز مجاز است.

داروهای گیاهی :

داروهای کمی از دانه ها در بازار موجود است و اکثراً بطور مستقیم از پودر دانه ها استفاده میشود. فراورده های موجود در بازار دنیا ، اکثراً بعناون داروی رفع مشکلات روده ای – معده ای ، مشکلات تنفسی و بعنوان صفرا آور مصرف میشوند.

مهمترین اثرات گزارش شده ی دانه شنبلیله :

ضد درد ، ضد آترواسکلروز ، ضد التهاب ، ضد عفونی کننده ، ضد نفخ ، ضد اسپاسم ، ضد سرطان ، پایین آورنده ی قند خون ، افزایش دهنده ی میل جنسی ، قابض ، مقوی قلب ، صفرا آور ، ملین ، خلط آور ، کاهش دهنده ی کلسترول خون ، کاهش دهنده ی چربی خون ، کاهش دهنده ی پرفشاری خون ، کاهش دهنده ی تری گلیسرید خون ، شیر افزا ، مسهل ، اکسی توسیک ، مقوی رحم و ضد کرم .

نکات قابل توجه :

1- چون دانه ی شنبلیله سفت و سخت می باشد ، برای کسب اثرات آن باید آنها را با آسیاب های کوچک بصورت پودر در آورد .

2- پودر تهیه شده را می توان روی غذا پاشیده و سپس مصرف نمود و یا بروی مقدار حدود 5 گرم آن ، یک لیوان آب اضافه کرد و سپس 5 دقیقه جوشانید ؛ پس از آن صاف کرد و میل نمود.

3- در صورتی که میزان قند خون بالا باشد ، نمی توان برای کنترل آن بطور مستقل از دانه ی شنبلیله استفاده کرد ؛ زیرا میزان کاهش قند خون ، توسط دانه ی شنبلیله محدود است.

4- افراد دیابتی که می خواهند از دانه ی شنبلیله به عنوان کاهش دهنده ی قند خون استفاده کنند ، بهتر است روزی تا 5 گرم از آن را بطریقی که ذکر شده است مصرف نمایند و پس از دو هفته با آزمایش قند خون کارایی دانه را از نظر موثر بودن ، قدرت تاثیر و میزان کاهش قند خون دریابند. چون کنترل قند خون مساله بسیار با اهمیتی است که عدم توجه به آن می تواند خسارت جبران ناپذیری را به دنبال داشته باشد.

5- در طب سنتی خاورمیانه بخصوص در بالکان از قسمت هوایی ( برگ ها ) شنبلیله بعنوان ضد کرامپ ها ( دل درد ) بخصوص وقتی همراه دردهای زمان قاعدگی و اسهال و یا مشکلات روده ای معدی باشد استفاده می کنند.

بهترین زمان برداشت قسمت های هوایی تابستان است.

6- چون پودر دانه های شنبلیله تلخ می باشد ، برای استفاده راحت تر آن می توان پودر را در کپسول های 500 میلی گرمی خالی که در داروخانه ها موجود می باشند ،‌پر کرده و مصرف نموده . جنس این کپسول ها اکثرالاتین می باشد و خوراکی بوده و هیچ عارضه ای به دنبال ندارند.

ریحان

 گیاهی است علفی ، یک ساله و به ارتفاع تا حدود نیم متر. ساقه های گیاه از قاعده ی منشعب می شوند. برگ ها بیضی شکل ، نوک تیز و بدون دندانه می باشند که بطور متقابل ، بروی ساقه قرار گرفته اند . گل کوچک و به رنگ های سفید و سفید مایل به گلی یا بنفش است که بصورت چندتایی در فواصلی ، در انتهای ساقه قرار می گیرند.

برگ وگل ریحان معطر هستند. در سبزی خوراکی ،‌از برگ آن استفاده می شود ولی برای تهیه اسانس ، قسمت هوایی مورد استفاده قرار می گیرد. ریحان را بومی ایران ،‌افغانستان و سند می دانند ولی امروزه بعلت استفاده ی زیاد خوراکی ، دارویی و صنعتی آن ،‌در سطوح بسیار وسیع کشت و برداشت می شود. ریحان در اکثر نقاط ایران بعنوان سبزی خوراکی کشت می گردد. بهترین زمان جمع آوری از نظر اثرات دارویی ،‌قبل از گل دادن گیاه است.

تاریخچه :

ریحان که بومی کشور هندوستان است در زمان های قدیم به اروپا اورده شد. نظریات و سنت های مربوط به این گیاه دارویی با هم درآمیخته است. برخی از فرهنگ ها ، ریحان را نشان نفرت و بداقبالی و تعدادی دیگر نشان عشق می دانستند. دیوسکورید معتقد بود که این گیاه را نباید هرگز بصورت خوراکی مصرف کرد. در حالیکه پلینی استشمام آن را در سرکه برای حمله های غش توصیه می کرد. ریحان در پزشکی آیورودا با نام Tulsi شناخته میشودو آب آن بشیار مورد استفاده است.

منبع جغرافیایی:

منشاء اصلی گیاه ، به احتمال قوی جنوب آسیاست. در حال حاضر در نواحی مدیترانه ، در سطوح وسیع کشت می گردد. همچنین در کشورهای فرانسه ، مراکش ، ایتالیا ، بلغارستان و مجارستان نیز بطور گسترده کشت می گردد.

ترکیبات مهم :

ترکیبات گیاه در واریته و شرایط کشت مختلف ،‌متغیر است. همچنین زمان جمع آوری در میزان اسانس آن تاثیر زیادی دارد. میزان اسانس گیاه ، 0/7 – 0/4 درصد متفاوت است و بطور عمده در برگ آن وجود دارد.

مهمترین ماده تشکیل دهنده ی اسانس ، لینالول است که تا 75 درصد اسانس را تشکیل می دهد. مواد دیگر اسانس شامل متیل کاویکول که گاهی تا  87 درصد در اسانس تولید می شود ، اوژنول ، اوسی من و سینئول می باشند. همچنین مواد دیگری از جمله فلاونوئید ها ،‌تانن و اسید کافئیک جزء ترکیبات اصلی ریحان هستند.

اثرات مهم :

ریحان بصورت تازه و خشک  بعنوان ادویه و سبزی ، بطور وسیع در جهان مورد استفاده است و در طب عوام بویژه در کشور های مدیترانه جهت کم اشتهایی و تقویت معده ، ضد نفخ ، زیاد کننده ی شیر و گاهی بعنوان ادرارآور استفاده میشود.

عصاره ی آن بصورت غرغره بعنوان یک جسم قابض در التهاب گلو ، موثر است. عصاره ی الکلی ریحان در پمادهای ضد زخم و خونریزی استفاده می شود. اثر اخیر به احتمال زیاد مربوط به فلاونوئید های آن است.

همچنین اسانس ریحان دارای خاصیت ضد کرم می باشد. از این اسانس در صنایع عطر سازی و آرایشی استفاده بعمل می آید. خود گیاه نیز در صنایع نگه داری ماهی کاربرد دارد.

در سال های اخیر تحقیقات زیادی بروی ریحان و اسانس آن انجام شده ومطالعات زیادی در مورد اثرات متنوع و مهم آن صورت گرفته است. از آن جمله ؛ بعنوان یک گیاه ضد آلزایمر شناخته شده است.

طریقه و میزان مصرف :

تهیه ی چای – بروی 4-2 گرم برگ خشک خرد شده ی ریحان یک لیوان آب جوش ریخته و 15 دقیقه صبر می کنیم . بهتر است درب طرف بسته باشد ؛ سپس آنرا صاف کرده و می نوشیم . این میزان می تواند 3-2 بار در روز تکرار شود. این محصول بعنوان ضد نفخ ، مقوی معده و یا اثرات دیگر مناسب است. در صورتی که هر روز این میزان چای مصرف شود ، بهتر است پس از 8 روز استفاده ، مصرف برای دو هفته متوقف شود که پس از آن می توان دوره ی دیگری را آغاز کرد.

داروهای گیاهی :

عصاره ی ریحان با عصاره ی گیاهان دیگر نظیر رازیانه ، بابونه و نعنا بعنوان ضد نفخ و ضد درد معده بصورت قطره تهیه شده است.

احتیاط :

در حاملگی و شیردهی ، مصرف متعادل گیاه یا فرآورده های آن را باید رعایت کرد. از مصرف مقادیر زیاد و طولانی خودداری گردد. اسانس ریحان بطور خوراکی یا موضعی درزنان حامله نباید مصرف شود.

مهم ترین اثرات گزارش شده ریحان :

ضد درد ، ضد آلزایمر ، ضد آلتریت ، ضد میکروب ، ضد سرطان ، ضد انعقاد خون ، ضد سم ، ضد ورم ، ضد اکسیدان ، ضد تب ، ضد عفونی کننده ، ضد کرم ، ضد اسپاسم ، ضد کاندیدا ، ضد نفخ ، ضد زخم های داخلی ، ضد قارچ ، تقویت کننده ی قوای جنسی ، تولید برادی کاردی ، ملین ، معرق ، هضم کننده ، ادرارآور ، قائده آور ، خلط آور ، مقوی معده ، حشره کش ، شیرافزا ، لارو کش ، مسهل ، خواب آور ، آرامبخش و محرک .

نکات قابل توجه :

1- با وجودی که برای مصرف مداوم چای تهیه شده از برگ خشک ریحان محدودیت قائل شده اند که شرح آن داده شده است ولی برای مصرف ریحان تازه محدودیتی تاکنون منتشر نشده است. این مساله می تواند دو دلیل داشته باشد. دلیل اول آن که ترکیبات گیاه تازه و خشک ممکن است کمی تغییر کند و این محدودیت مربوط به مواد موجود در ریحان خشک باشد و دلیل دوم این که تحقیقات کافی بروی ریحان تازه صورت نگرفته است تا اطلاعات کاملی در دسترس باشد. بهر حال این موضوع احتیاج به تحقیقات بیشتری دارد.

2- دانه های ریحان که بصورت کشیده به درازی 2/5 میلی متر و به رنگ سیاه می باشند در بازار ایران به نام تخم شربتی مشهوراست. روی دانه را موسیلاژ پوشانده است و وقتی دانه ها در آب قرار می گیرند بعلت جذب آب ، متورم می شوند.

این دانه ها خوراکی بوده و بعلت اینکه منبع خوبی از موسیلاژ هستند ، بعنوان لینت دهنده و مسکن التهابات مجاری ادرار ، از قدیم مورد مصرف بوده اند.

3- بمنظور استفاده ی دارویی ، بهترین فصل برداشت ، قبل از گل دادن آن است.

4- مالیدن له شده ی برگ ریحان جهت کاهش خارش و یا تورم محلی از پوست که توسط حشرات گزیده شده باشد مفید است.

5- مخلوط آب برگ ریحان و دمکرده دارچین و گل میخک برای تسکین سرماخوردگی توصیه شده است.

6- مصرف خوراکی مخلوط مساوی آب برگ ریحان و عسل در تسکین سرفه موثر است.

7- بخور برگ ریحان برای سرماخوردگی سر مفید است. برای اینکار بروی حدود 50 گرم برگ ریحان تازه یک لیوان آب ریخته و در ظرفی می جوشانیم . بعد از تولید بخار سر را از روی آن گرفته و از اسانس و بخارات برگ تنفس می کنیم.می توان ضمن این کار پارچه ای را روی سر انداخت تا اسانس به هدر نرود.

8- یکی از رایحه ( اسانس ) های پرمصرف دررایحه درمانی در سال های اخیر اسانس برگ ریحان می باشد که از آثار ارزشمند ذکر شده ریحان برخوردار است.

9- ریحان دارای واریته های مختلفی است که یکی از پر مصرف ترین آن ها در ایران ریحان بنفش می باشد. ریحان بنفش دارای بو و مزه ای متفاوت از ریحان سبز است. تجزیه و شناسایی اسانس ریحان بنفش نشان می دهد که ترکیبات این دونوع ریحان با هم متفاوت است. تفاوت اجسام این دو نوع ریحان نشان می دهد که عمده اثرات دارویی آنها ، باید متفاوت باشد ولی چون مطالعات زیادی بروی ریحان نشده است نمی توان اظهار نظر قاطعی ارائه نمود.

گیاه جعفری

یکی از گلهای قدیمی است که از سالها پیش کاشت و پرورش ان در ایران معمول بوده است. امروزه ارقام جدید ان کشت و کار میشود.در ارقام جدید گلها بسیار درشتند.از خانواده کاسنی میباشد.

یکی از گلهای بهاره و تابستانه است.بذر ان به طور معمول در اردیبهشت ماه در خرانه ای اماده شده کشت می کنند.نشا ظرف دو ماه اماده برای کاشت در محل اصلی است.کاشت مستقیم بذر جعفری در محل اصلی یعنی بستر کاشت گلهای یکساله نیز امکانپذیر است.برای دستیابی به نتیجه خوب بذر ان را باید به موقع و در اوایل اردیبهشت کاشت.

گیاه گشنیز

گشنیز گیاهی یکساله و علفی به ارتفاع 30 تا 60 سانتیمتر بوده و دارای دو نوع برگ که نوع اول در قاعده ساقه دارای پهنک با لوبهای دندانه ای عمیق و نوع دوم برگ در قسمت فوقانی ساقه دارای پهنک باریک و رشته ای است. گلهای آن سفید رنگ و کوچک بوده و گل آذین آن به صورت چتر مرکب است. میوه آن فندقه گرد با عطر فراوان است. وزن هزار دانه آن 6 گرم است. این گیاه دگرگشن بوده و عمل گرده افشانی توسط حشرات انجام می شود.

قسمت دارویی میوه (بذر) است.

مواد موثره و ترکیبات شیمیایی:

این گیاه دارای اینالول ژرانیول لیمونن پی نن بورنئول سینئول کامفور و استات ژرانیول می باشد و میزان اسانس بذر آن 1 در صد می باشد.

خواص درمانی و موارد مصرف:

مصرف گشنیز معده را تقویت و هضم غذا را آسان می کند. ضد نفخ باکتری انگل و قارچ است . حافظه را تقویت می کند. در درمان رماتیسم نقرس و کوفتگی موثر است. از آن به منظور درمان سرخک تشنج صرع و افسردگی استفاده می شود. اسانس آن در صنایع آرایشی بهداشتی غذایی تولید نوشابه نقل سازی و دارویی کاربرد دارد و در ترکیب داروهای گیاهی از قبیل پودر کارمیناتیف قطره کارمنیت و قرص سی لاکس بکار می رود.

روشهای مصرف:

از این گیاه بصورت پودر قطره قرص عرقیات پماد و اسانس استفاده می شود.

سازگاری:

این گیاه در سراسر جهان کشت و کار شده و تا دمای 18 درجه زیر صفر را تحمل می کند چون گیاهی نور پسند است کشت آن در کشورهایی که از نور خورشید بیشتری بهره مند هستند موفقیت آمیزتر است. طول دوره رشد آن حدود 4 ماه بوده و در این مدت به 1400 تا 1500 ساعت روشنایی نیاز دارد.

درجه حرارت مطلوب آن حدود 18 تا 20 است. کشت آن در استان اصفهان امکانپذیر و قابل توسعه می باشد. گلهای آن در خرداد ماه تشکیل شده و جهت گرده افشانی نیاز به حشرات دارد و میوه ها نیز اواخر مرداد و اوایل شهریور می رسند.

آماده سازی زمین و کوددهی:

به منظور کشت گشنیز در فصل بهار باید در پاییز سال قبل کودهای دامی پوسیده و کودهای شیمیایی (فسفاته و پتاسه) به زمین اضافه کرد و زمین را شخم زده و آماده کشت نمود. میزان کودهای شیمیایی مورد نیاز به ترتیب کود فسفاته 120 کیلوگرم کود پتاسه 50 کیلوگرم و کود ازته 100 کیلوگرم در هکتار می باشد.

زمان کاشت:

زمان مناسب کاشت آن در اوایل فروردین بوده که دمای خاک تا عمق 6 سانتی به 7 درجه بالای صفر می رسد. میزان بذر لازم در هر هکتار 16 تا 20 کیلوگرم است که بهتر است قبل از کاشت بذور را 24 ساعت در آب خیساند. عمق کاشت بذر حدود 5 سانتینتر و تعداد بوته لازم در هر متر مربع 15 بوته است. تراکم زیاد باعث افزایش خسارت سفیدک پودری می شود.

در کشت گشنیز علاوه بر روش دستپاش می توان از دستگاه خطی کار غلات استفاده نمود. کشت آن بصورت کرتی یا جوی پشته انجام می شود.

عملیات داشت:

از جمله عملیات داشت دفع علفهای هرز مبارزه با آفات و بیماریها از قبیل سفیدک پوردی فوزاریوم لکه برگی و شته ها اشاره کرد. همچنین جهت کاهش خسارت سفیدک پودری می توان فاصله بین دفعات آبیاری را افزایش داد.

برداشت:

از آنجایی که میوه های گشنیز بطور همزمان نمی رسند بایستی عملیات برداشت را طی دو مرحله انجام داد. هنگامیکه 30 تا 40 درصد میوه ها رسیدند ساقه های حامل بذر را بطول 20 تا 25 سانتیمتر بریده و روی زمین پهن می کنند تا خشک شده و بوجاری نمایند.

 این گیاه تقریبا 4 ماه پس از کاشت آماده برداشت می شود. پس از بوجاری اگر دانه ها دارای رطوبت بالای 12 درصد باشند باید بذور مورد نظر را در دمای 40 درجه خشک خشک نمود. میزان عملکرد بذر گشنیز حدود 1 تن در هکتار است. بذر آن صادراتی بوده و سالانه به میزان قابل توجهی به خارج از کشود صادر می شود.