این گیاه اسم فارسی ندارد و معلوم نیست از چه موقع به ایران آمده و در اطراف تبریز کاشته شده است. در زبان فرانسوی به آن بوراش می گویند و "ابن بیطار" گیاه شناس معروف قدیم که در اصل اندلسی بوده و بعد به آسیای صغیر آمده و دو کتاب بزرگ به نام های "الجامع" و "المغنی" به زبان عربی دارد آن را نوعی "مرماخوز" دانسته و به اسامی: لسان الثور، ابوالعرق، کحیلا- کحلا، حمحم و بوغلص یاد کرده است.
- گل، سرشاخه و برگ آن دارای شوره، مواد لعابی و یک ماده تلخ است و به همین جهت عرق و ادرار را زیاد می کند.
- سنگ های کلیه و مثانه را خرد کرده و از بین می برد.
- این گیاه دارای اسیدهای چرب امگا 6 مانند لینولنیک اسید می باشد که برای روماتوئید مفید است.
- ضماد برگ های تازه وله شده آن دمل را باز می کند و برای معالجه سوختگی، آتش و آفتاب زدگی مفید است.
- در طب سنتی ایران "مرماخوز" را جهت معالجه استسقا مفید دانسته اند و برای این کار، مبتلایان به استسقا بایستی مدت زیادی برگ و بذر آن را روزانه 15 تا 20 گرم ناشتا میل نمایند.
*پس تجویز این گیاه برای مبتلایان به سرسام و برسام جایز نیست.
گاو زبان به علت داشتن آلکالوئید برای زنان باردار و کودکان مضر است.
کلمات کلیدی : گیاهان دارویی