گیاه تره

گیاهی است چند ساله  از خانواده  سوسنی ها(Liliaceae )با برگهای باریک و طویل که در مقابل سرما مقاوم است.

تره یکی از سبزیهای قدیمی است که مصرف آن در ایران از دیر زمان مرسوم بوده و به صورت تازه و خشک شده در بسیاری از غذاهای  ایرانی مورد استفاده قرار میگیرد.تره مانند بسیاری از سبزیهای برگی دارای ویتامین های زیادی است.

املاح معدنی به ویژه آهن آن نیز زیاد است. در خارج به صورت سبزی ادویه ای و طبی از آن استفاده می شود.

تره در آب و هوای معتدل سرد و مرطوب عملکرد بهتری دارد.خاک مناسب برای کشت این گیاه،زمین های هوموسی و آهکی است.کودهای آلی و شیمیایی در عملکرد محصول که چندین بار در سال برداشت می شود موثر است. مخصوصا چون مرتبا از برگهای آن برداشت می شود،دادن کودهای ازته و کشت در اراضی قوی تر توصیه می شود.

مقدار کودهای شیمیایی حدود120کیلوگرم ازت(در سه مرحله)،80کیلوگرم p2o5 و 200 کیلو گرم k2o در هر هکتار است. پس از برداشت مرحله اول مقدار60 کیلوگرم ازت در هکتار به ازای هر بار برداشت به زمین می دهند.

تره نیز مانند سایر سبزی های برگی در ایران به صورت دست پاش و در کرتهایی به ابعاد مختلف کشت می شود.

در صورتی که اگر به طور ردیفی کشت شود،بسیاری از عملیات داشت مانند:وجین،سله شکنی و غیره آسانتر انجام می گیرد. فاصله ردیف ها 20تا25سانتیمتر و مقدار بذر بین 20تا25کیلوگرم در هکتار است.برداشت تره نیز طی چندین مرحله انجام می گیرد.برگهای برداشتی در مرحله اول بسیار باریک  است و آن را معمولا دور می ریزند.باید برای مرحله اول صبر کرد تا برگها خوب رشد کند زیرا برگهای بزرگتر به تقویت ریشه کمک کرده و محصول مراحل بعدی مرغوب تر می شود.

گیاه ترخون

در کتب سنتی با نام های «ترخون»، «طرخون» ، «الحوزان»، گفته شده است به فرانسوی آن را Estragon و Amose petit dragon و Forgon و Dragone و به انگلیسی Taragon و Estragon گفته می شود، گیاهی است از خانواده Compositae تیره فرعی Radeae نام علمی آن Artemisia dracunculus L می باشد.

مشخصات

طرخون گیاهی است پایا. ساقه آن زیاد بلند نمی شود و ارتفاع آن در حدود 60 سانتی متر . برگهای آن سبز تیره. دراز، باریک و نوک تیز و متناوب و بدون دمبرگ برگهای پایین ساقه کمی بزرگتر و تقریبا دندانه ها آن را به 3 قسمت تقسیم می کند و نوک تیز است. گلهای آن سبز مایل به زرد به صورت خوشه که از کنار برگها وصل به ساقه ظاهر می شود.

تکثیر آن با توجه به این که دانه های آن اغلب عقیم است،‌معمولا با تقسیم کردن و کاشت پایه های ان در بهار یا پائیز انجام می گیرد، ولی از طریق کاشت تخم آن در بهار یا پائیز نیز در بعضی مناطق تکثیر می شود.

این گیاه بومی کوهستانهای سرد اروپا و آمریکا و مناطق مختلف روسیه و سیبری است.

با این که بومی مناطق سرد است ولی از سرمای شدید زمستان در سالهای خیلی سرد لطمه می بیند و باید با برگ و خاشاک و کود آن را حفظ نمود.

در ایران معمولا کاشته می شود و در سبزی خوردن به طور خام و در سالاد بعضی از اشخاص مصرف می کنند.

ترکیبات شیمیایی

از نظر ترکیبات شیمیایی در طرخون طبق بررسی دانشمندان وجود یک ماده تلخ و اسانس روغنی فرار مشخص شده است.

گیاه دارای حدود 3/0 درصد اسانس روغنی است. اسانس روغنی آن شامل 70-60 درصد متیل چاویکول و مقداری پی متوکسی سینامیک الدئید است ماده متیل چاویکول که آن را استراگول هم می گویند از نظر شیمی یک آثر میتیلیک از چاویکول است.

چاویکول یک ماده روغنی و به طور قوی ض عفونی کننده است که از گیاه Betel گرفته می شود و گیاه بتل نوعی فلفل سیاه خزنده است که بومی هند می باشد و نام علمی آن Piper betel L است که در بخش خاصی در جلد دیگر این کتاب خواهد آمد.

خواص – کاربرد

طرخون از نظر طبیعت طبق نظر حکمای طب سنتی خیلی گرم و خشک است و نوع وحشی آن خیلی گرمتر و خشکتر از نوع مزروع و کاشته شده آن است و دارای قوه تخدیر می باشد. از نظر خواص برگها و سرشاخه های گلدار آن که مورد استفاده است معطر و اشتها آور و مقوی معده و محرک و کمی ضد انگل است. اگر در دهان جویده شود تلخ و کمی مخدر است و برای مدتی حس چشایی را کاهش می دهد و ضد اسکوربوت است و برای جلوگیری از خونریزی لثه و التیام زخمهای دهان نافع است . بادها و گازها و اخلاط لزج را تحلیل می برد و انسداد مجاری را باز می کند و خشک کننده رطوبتها یم باشد. اگر اب تازه آن را با سرکه رقیق گازدار مخلوط کرده و بخورند برای جلوگیری از ابتلا به آبله و سرخچه و ممانعت از ایجاد علل وبایی در بدن مفید است. آشامیدن آب بعد از جویدن آن در دهان خیلی لذید است . برای گرم مزاجان مضر است و اسراف در خوردن آن موجب قطع باه می شود از این نظر اشخاص گرم مزاج باید با بقولات سرد بخورند و برای سینه خوب نیست و ایجاد خشونت در سینه می کند لذا باید با عسل خورده شود و خیلی بطئی الهضم است و لذا با کرفس خورده شود.

شپشکهای مهم درختان پسته

شپشکهای مهم درختان پسته

شپشکها بطور کلی نوعی از حشرات هستند که اغلب جنس ماده درآنها قابلیت پرواز نداشته و روی قسمت ها یی از درخت ساکن و چسبیده هستند . گر در منطقه ای این آفت گسترش دارد و بر روی بیشتر درختان باغ بصورت متراکم دیده میشود . برعلیه آن سمپا شی انجام داد . شپشکهای مهم پسته از دو گونه هستند که تفاوتهایی با یکدیگر دارند .

شپشک سر شاخه و میوه پسته ( شپشک واوی پسته)

Lepidosaphes  Pistacia  Archangelskaia                         

در اواخر اردیبهشت و اوایل فروردین ( در شرایط رفسنجان ) به روی سر شاخه های تازه و دانه های پسته چسبـیده و باید با نظر کارشناس آفت زمان دقیق سمپاشی را معلوم کرد زیرا حشره پس از خروج ازتخم ، سپری را بر روی خود ترشح می کند که سمپاشی را بی اثر می کند .

 شپشک تنه درختان پسته ( شپشک کنده ای )

Melanaspis  ino  Pinatus  Leonardi                                 

    این شپشک روی تنه درخت ساکن شده و زیر سپر خود تخم ریزی میکند و سپری گرد بر روی خود ترشح می کند. اگر شدت آ لودگی به شپشک زیاد باشد باید سمپاشی انجام شود .

سموم مورد توصیه برای شپشک های پسته

از یکی از فرمو لهای زیر می توان برای سمپاشی بر علیه  شپشک سرشاخه و میوه و  شپشک تنه استفاده کرد .

·        اتیون 1.5 تا 2 لیتر + روغن ولک 5 تا 10 لیتر در هزار لیتر آب

·        دیازینون 1.5 لیتر + روغن ولک 5 تا 10 لیتر در هزار لیتر آب

    توجه : در باغاتی که شپشک زیاد است باید دو نوبت سمپاشی کرد ، اولین سمپاشی را بایستی با مشورت  کارشناس و با 10 لیتر روغن انجام داد .

خصوصیات حشره شناسی

شپشک واوی پسته : سـپر ماده قهوه ای روشـن و کناره هایش روشن تر از سایر قسمتها است ، طول

سپر ماده از 2.4 الی 3 میلی متر تغییر می کند . سپر پوره سن اول زرد و سپر سن دوم قهوه ای و تیره تر از سپر بالغ می باشد .  پوپاریوم حشره نر باریکتر از سپر ماده و رنگ آن نیز روشن تر است . حشره ماده بیضی شکل با انتهای پهن و تقریبأ گلابی شکل ، به رنگ زرد شکری ، سر و شکم متمایل به نارنجی است . بیشترین عرض بدن در سطح حلقه دوم شکم می باشد . جلد بدن کاملأ غشایی است و سپر سختی  آن  را محافظت می کند .

 سپردار واوی پسته ، زمستان را بصورت ماده بالغ و یا پوره سن دوم و گاهی به صورت تخم در زیر سپر می گذراند . تعداد تخمهایی که حشره ماده زیر سپر خود قرار می دهد 60 تا 70 عدد است . در شرایط آب و هوایی رفسنجان پوره ها از اوایل اردیبهشت ماه و در نواحی سرد مانند قزوین از اوایل خرداد ماه ظاهر می شوند . در هر حال خروج پوره ها تدریجی می باشد و پوره ها پس از خروج از تخم حدود 12 ساعت بعد در محل مناسبی مستقر می گردند و بیشتر روی میوه ها دیده می شوند ، این سپردار دو نسل در سال دارد.

دشمنان طبیعی : سپردار واوی پسته دارای یک نوع زنبور پارازیت از خانواده Chalcididae  می باشد.

شپشک تنه ای درختان پسته : شپشک تنه ای پسته آفت قسمت چوبی درخت است و در کشورهای شرق نزدیک ازجمله اسرائیل ، لبنان ، سوریه ، مصر، ترکیه ، ارمنستان ، یونان ، عراق و ایران بر روی پسته فعالیت دارد . این شپشک زمستان را بصورت ماده بالغ در زیر سپر ضخیم خود میگذراند ، اواخر زمستان و اوایل  بهار در درون شکم خود تخم ریزی کرده و از اواخر فروردین تا اوایل اردیبهشت ماه نوزادهای متحرک از بدن خشک شده حشره مادر خارج می شوند . نوزادها  به رنگ قهوه ای تیره بوده و به طرف شاخه ها و تنه درخت حرکت کرده و در محلی مناسب خرطوم خود را وارد گیاه می کنند و در همان محل ثابت می شوند و پس از 2 تا 3 روز روی بدن خود سپر نازکی ترشح می کنند

کلم

کلمها Cole crops
خانواده Cruciferae
از نظر آب وهوایی و آفات و بیماریها تقریبا مشابه هستند.

کلم پیچ Cabbage:
Brasica oleraceae gp.capitata
ارقام وحشی را در سواحل غربی و جنوبی اروپا پیدا کرده اند.
ساختمان بوته: ساقه ضخیم و کوتاه از قسمت پایین ساقه ریشه ها ظاهر می شود.برگها بصورت فشرده روی ساقه و به داخل پیچیده شده اند و تشکیل طبق می دهند.گیاهی دو ساله است.
احتیاجات آب و هوایی:
محصول مقاوم فصل سرماست.برای رشد یک دوره سذد و مرطوب را ترجیح می دهد ولی حرارتهای متفاوتی را تحمل می کند.بیشتر ارقام تا 6- درجه سانتیگراد را تحمل می کنند.چند رقم هم تا 10- درجه را تحمل می کنند.

ارقام و بذر:
ارقام مختلف از لحاظ مقاومت به سرما-امراض-زودرس-مقاومت به بذر رفتن-شکل طبق و..... متفاوت هستند.
ارقامی که طبق حالت مخروطی و کشیده دارد ارقام زودرس هستند.چون گلها دگرگشن هستند.تهیه بذر بطور کلی ناخالصی زیاد دارد و بذر را باید از کمپانی مطمئن خرید.

خاک:
برای محصول زودرس یا بهاره خاک لوم شنی توصیه می کنند ولی برای کشتهای پائیزه و زمستانه لوم سیلتی-لوم رسی(خاک سنگین تر)نیاز است.
آب باید مرتب داده شود و زهکشی خوب باشد.PHبین 6 تا 6/5 مناسب است.اگر بیماری ....... ریشه کلم در منطقه باشد بهتر است خاک خنثی یا قلیایی باشدواگر اسیدی بود آهک اضافه می کنیم و یا تناوب بکار می بریم.
برای تهیه بستر شخم-دیسک-دندانه میزنیم تا خاک نرم شود.

کود:
کلم پیچ نیاز به مواد آلی و مواد غذایی فراوان دارد.علاوه بر 15 تا 20 تن کود دامی کود های کامل هم به زمین داده می شود همچنین مود ازت به صورت سرک.

کاشت:
بذر کلم پیچ در حرارت صفر تا 5 درجه سانتیگراد جوانه می زند و سریع هم جوانه می زند.نشاء ها هم تا 6- درجه را تحمل می کنند.
زمان کاشت:
دو فاکتور را باید توجه کرد: 1- زودرسی و دیر رسی رقم 2- شرایط آب و هوایی منطقه

ارقام زودرس:

آب وهوا بذرکاری انتقال نشاء به زمین

گرم اوائل پاییز(هوای آزاد) اواخر پاییز یا زمستان
معتدل گرم اواخر پاییز تا زمستان اولین فرصت که زمین اجازه بدهد
سرد اواسط تا اواخر زمستان اوائل بهار

ارقام دیر رس:
بذرکاری انتقال نشاء به زمین

اواخر فروردین تا اردیبهشت(هوای آزاد) خرداد یا تیر ماه


در گذشته در ایران فقط ارقام دیر رس را کشت می کردند.
فاصله بین ردیف ها 70 تا 120 سانتیمتر و داخل ردیفها 30 تا 45 سانتیمتر.برای تهیه نشاء 500 گرم بذر در هکتار کافی است.

داشت:
کلم پیچ دارای سیستم ریشه ای محیطی و گسترده است.و مبارزه با علفهای هرز با احتیاط باید انجام شود و عمق کولتیواتور بیش از 5 سانتیمتر نباشد و دو تا سه بار در ارقام بهاره می زنیم.وقتی طبقها شروع به تشکیل کرد دیگر نباید کولتیواتور بزنیم.رطوبت نسبتا کافی و یکنواخت برای خاک نیاز است.حداکثر نیاز آبی در تشکیل طبق است.عدم آبیاری یکنواخت باعث شکافته شدن طبق می شود.چون برگهای خارجی به اندازه برگهای داخلی رشد می کنند.
بذر دهی قبل از موقع:
تحت شرایط ممکن است سال اول به بذر رود.اندازه گیاه مهمترین عامل در به بذر رفتن است.در کلم پیچ اگر برگها کوچکتراز 3یا 5 سانتیمتر باشد.سرما در به بذر رفتن اثر ندارد.ولی اگر برگها 7 یا 8 سانتیمتر شده در یک ماه سرمای زیر 10 درجه سانتیگراد باعث به بذر رفتن می شود.

توصیه برای دیربه گل رفتن کلم پیچ:
1- استفاده از ارقامی که به راحتی بهاره سازی می شوند.
2-اگر کشت بهاره داریم.خیلی زود در زمین کشت نمیکنیم.
3-پرهیز از تحریک رشد گیاه در مراحل اولیه

بیماریها و حشرات:
پوسیدگی سیاه-غده ریشه-تتق؟ریشه-ساقه سیاه و زردی.
حشرات: شته-لارو پروانه کلم پیچ-شب پره زمستانه-کرم سبز.

برداشت:
قبل از برداشت تا جایی که شرایط اجازه دهد صبر کنیم تا طبق فشرده شود در نتیجه کیفیت بهتر میشود و حمل و نقل هم بهتر است.برگهای آلوده را حذف کرده و تعدادی را هم در مغاره حذف می کنیم. در حمل ونقل نباید طبق زخمی شود و بسته بندی باید خوب باشد.
گلهای زود رس معمولا چون زود برداشت می شوند طبقها فشرده و سفت نیستند و برای انباردوم مناسب نیستند و عملکرد هم پایین است.
کلم پیچهای دیر رس عکس بالااست.ارقامی که طبق درشت دارند عملکرد بیشتر است.
برای حمل و نقل به مناطق دور باید طوری بسته بندی شود که محکم باشدوبه آنها فشار نیاید.باید درجه بندی شوند و در بسته قرار بگیرند بطوریکه ساقه بریده و به طرف بیرون و برگهای بالای طبق روی هم باشد.
از کارتن مقوایی و کیسه پلاستیکی سوراخ هم استفاده می کنند.

انبار:
مصرف کننده کلم پیچ ترد و تازه می خواهد و استقبال از نوع انباری کمتر است.اگر خوب انبار شود ضایعات کمتر می شود.
1-از ابتدا ارقامی را کشت کنیم که قدرت انباری زیاد باشد(ارقامی که برگهای سفت و چوبی دارند).
2- محصول سالم و زخمی نشده و آلوده نشده را انبار کنیم.
3- حرارت بین صفر تا 4 درجه سانتیگراد
4- رطوبت نسبی در حدود 95%

از بهترین ارقام انباری Darush ball heact است.بیشتر ارقام دیر رس انبار می شوند.

نکاتی در مورد کاشت سبزیجات

اصول کاشت

سبزیجات و نباتات جالیزی و مبارزه با آفات آنها:

سبزیجات دارای خواص بیشماری هستند که مصرف آنها برای بدن انسان ضروری است. این دسته از نباتات حاوی ویتامینهای لازم ، مواد معدنی و حتی بعضی از آنها دارای پروتئین بوده که بدن انسان نیازمند به آنهاست .این نبات در بدن انسان تولید باز نموده و اسیدهای اضافی ناشی از تولید غذاها را در معده خنثی می کند.همچنین به علت وجود سلولز عمل گوارش را در معده تنظیم می نماید.

:پرورش عملی سبزیجات و سیفی جات

پرورش کاهو

کاهو گیاهیست یک ساله ، این گیاه از حوالی اروپای ساحلی یا آسیای مرکزی به نقاط دیگر جهان منتقل شده است .گروهی از محققین معتقدند که مبداء اصلی آن هندوستان می باشد .
کاهو ، دارای ویتامین : آ،ب،ث و مواد دیگری مانند : ید ، آهن ، فسفر، منیزیم ، روی ، منگنز و مس می باشد .کاهو دارای برگ های کشیده و قاشقی شکل صاف و بدون کُرک می باشد .این گیاه به صورت خام در سالاد و به عنوان سبزی مصرف می شود .
● آب و هوا و خاک :

این گیاه به آب و هوای معتدل مایل به سرما نیاز دارد .در مازندران ، در شهریورماه و مهرماه کشت می شود . محصول آن از اوایل بهمن ماه تا اواخر فروردین ماه بدست می آید .

در نواحی سرد که دارای تابستان ملایمی باشد ، می توان کاهو را در اسفندماه کاشت ولی اگر کشت کاهو با گرما مصادف گردد ، ساقه های میانی آن بلند شده به گل می نشینند .

کاهو گیاهیست پُر توقع و بایستی قبل از کاشت حداقل در هر هکتار ۲۰ تن کود حیوانی پوسیده و ۲۰۰ کیلو فسفات دامونیم و ۱۰۰ کیلو گرم پتاس داده شود .

انواع کاهو عبارتند از : کاهو بابلی ، کاهو دولابی که در ایران کاشته می شود و اخیرا کاهوی پیچ و کاهوی گرد نیز کشت و مصرف می شود .

در اروپا انواع متنوعی از آن کاشته می شود . انواع کاهو در آب و هوای مختلف قابل کشت است .
برای مثال : بعضی از انواع آن به گرما مقاوم هستند و در مقابل سرما حساسیت نشان می دهند .
برعکس بعضی از ارقام آن در مقابل سرما مقاوم و در برخورد با گرما حساسیت نشان می دهند .
اقسامی که به گرما مقاومت می کنند دارای برگ های ضخیم تر بوده و طعم گس مایل به تلخی دارند .

● روش کاشت :

این گیاه به دو روش کشت می شود :

۱ ) خزانه کردن : این روش به دو صورت انجام می گیرد .

الف ) بذر کاهو را روی خطوطی به فاصله ۱۰ سانتیمتر در زمین اصلی می کارند و پس از جوانه زدن و زمانی که گیاه ۳ برگه شد آن را به خزانه دوم که فاصله ردیف ها از یکدیگر ۲۰ سانتیمتر باشد منتقل و به فواصل ۱۰ سانتیمتر از یکدیگر نشاء می کنند .

زملانی که بوته ها ۵ تا ۶ برگه شدند ، آنها را به زمین اصلی که فاصله ردیف ها از یکدیگر ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر باشد ، منتقل و به فاصله ۲۰ تا ۲۵ سانتیمتر از یکدیگر می کارند .

ب) در این روش پس از آن که بوته های جوان در خزانه اول ۳ برگه شدند آنها را مستقیما به زمین اصلی منتقل نموده و بفاصله ۲۰ تا ۲۵ سانتیمتر از یکدیگر روی ردیف هایی به فاصله ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر از هم می کارند .
نکته مهم و قابل توجه آن است که دقت شود اگر خزانه کوُش گرم و یا شاسی باشد چون دارای حرارت مناسب است ، پس از انتقال بوته ها به زمین اصلی صدمه ای به گیاه وارد نشود .

زیرا هوای آزاد حرارت مناسب خزانه را نخواهد داشت ، بنابراین روش اول تا حدود زیادی این مشکل را حل می نماید .

۲ ) کاشت کاهو در زمین اصلی :

علت اساسی خزانه کردن گیاه آن است که چون کاهو گیاه پُرتوقعی است، در زمین کوچکتر تامین مواد غذائی و مراقبت های زراعی ارزانتر و آسانتر انجام می شود ، به خزانه کردن می پردازند.

ولی اگر بخواهند در زمین اصلی اقدام به کشت کنند ، عملیات وجین کردن و تُنُک نمودن گران تمام می شو.د .
به همین دلیل از گیاهان دیگری مانند : تربچه و پیازچه کمک می گیرند و آنها را باهم می کارند تا در زمانی که این گیاهان برداشت می شوند ، عملیات وجین کردن و تُنُک کردن هم خود بخود صورت گیرد و چنانچه نقاطی از زمین تُنُک و نقاطی دیگر انبوه باشد ، از نقاط انبوه تر بوته ها را خارج ساخته و در نقاط تُنُک تر نشاء نمایند .
بهترین روش کاشت در زمین اصلی ، روش خطی ( ردیفکاری ) است و درکشت های وسیع این عمل را با ماشین بذرافشان انجام می دهند .کاهو به وسیله بذر کشت و تکثیر می شود .

بذر آن دارای برجستگی و به دو رنگ سیاه و سفید است و در یک کیلو گرم حدود یک میلیون دانه یافت می شود .
برای آن که بذر کاهو متراکم کاشته نشود بهتر است که بذر را با ۵ برابر حجم خود خاک نرم و یا ماسه مخلوط نموده و در زمین بپاشند .

● بذرگیری :

برای آن که بذر سالم و قوی بدست آید ، بین بوته های کاهو آنهائی را که بهتر هستند انتخاب نموده و در اوایل فروردینماه در زمینی که آماده شده ( زمین انتخابی برای هر نوع از کاهو ، بایستی جداگانه در نظر گرفته شود و توجه بنمایند که انواع مختلف مانند : کاهو پیچ یا کاهو دولابی و غیره را باهم مخلوط نکارند ) مجددا می کارند .
فاصله بین این بوته ها ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر از یکدیگر مناسب است .

اواخر اردیبهشت ماه بوته ها بزرگ شده و به گل می نشینند و بذر آنها در ماههای خرداد و اوایل تیرماه کاملا می رسد .

آنگاه ساقه های حامل بذر را قطع نموده دسته کرده و در محلی سایه خشک می کنند ، سپس آنها را با ملایمت تکان داده ( می کوبند ) تا بذرها جدا شوند .

گروهی از متخصصین و افراد با تجربه معتقدند که بذر دوساله کاهو برای کشت بهتر از بذر یک ساله آن می باشد .
 

---

پرورش کرفس

کرفس گیاهیست دو ساله با ریشه الیافی و برگ های آن مرکب از برگچه های دندانه دار می باشد که از روی ریشه می رویند .

برگ کرفس حدود ۵۰ سانتیمتر رشد می کند و در صورتی که آن را برای مصرف از خاک خارج نسازند در سال بعد از میان برگ ها شاخه های حامل گل خارج می شوند که در راس آنها گل چتری شکلی برنگ سبز قرار دارد .بذر کرفس ، معطر و سبز رنگ است .

این گیاه در اکثر نقاط جهان کشت می شود و محل اصلی و اولیه آن را سواحل مدیترانه و اروپای شمالی و آسیای غربی می دانند .ولی به تحقیق مشخص نیست که این گیاه از کدام نقطه جهان به نقاط دیگر برده شده است .
مصرف کرفس ، در انواع اعذیه و ساتلادها به عنوان یک سبزی خوش بو متداول است .

▪ انواع کرفس :

انواع مختلفی از کرفس بدست آمده که دو نوع آن معروفتر می باشند .
۱ ) کرفس برگ : که از ساقه و برگ آن استفاده می شود .
۲ ) کرفس قمری : که از ریشه آن که ضخیم شده و در سطح خاک قرار می گیرد استفاده می گردد .
مصرف این نوع کرفس در ایران زیاد متداول نمی باشد .کرفس به سرما و گرمای شدید حساسیت نشان می دهد . به همین علت توجه به آبیاری این گیاه اهمیت دارد .

● آب و هوا و خاک :

این گیاه مخصوص مناطق معتدل و معتدل سرد می باشد و احتیاج به آب فراوان دارد . به همین دلیل در نقاطی که تابستان مرطوب و یا پائیز و بهار طولانی دارند بهترین محصول بدست می آید . بهترین خاک برای کشت کرفس ، خاک های شنی رسی نمدار می باشند .ولی اگر آب و هوا و میزان رطوبت مناسب و مساعد باشد در هرخاکی کشت می شود .

کرفس به مواد غذایی احتیاج مبرم دارد و به همین دلیل بایستی زمین محل کشت کرفس را تقویت نمود و بخصوص کودهای ازته مورد نیاز این گیاه هستند .

● روش کاشت :

کشت و تکثیر کرفس ، فقط به وسیله بذر صورت می گیرد .بذر این گیاه کوچک ( ریز) و سه گوش است .
کشت کرفس ، از اوایل اسفندماه تا اواسط فروردین ماه در خزانه انجام می گیرد . به این منظورپس ازکاشت بذرروی آن را با خاک برگ پوسیده میپوشانند و مرتبا آبیاری می کنند تازمانی که بذرها سبز شده و بوته های کرفس ۴ برگه شوند . آنگاه بوته های جوان را از خزانه خارج ساخته به خزانه دوم منتقل میسازند وآنها را به صورت خطی به فاصله چندسانتیمتر ازیکدیگر نشاء میکنند. پس از آن که بوته ها قوی شدند ، در اواخر اردیبهشت ماه و اوایل خردادماه آنها را از خزانه دوم خارج ساخته و به زمین اصلی منتقل می نماایند .

بوته های جوان را روی ردیف هایی به فاصله ۳۰ تا ۴۰ سانتیمتر از یکدیگر و بفاصله ۳۰ تا ۴۰ سانتیمتر از هم می کارند .

آنگاه زمین را آبیاری نموده دقت می نمایند که مرتبا آبیاری انجام شود ، زیرا آبیاری مرتب در رشد گیاه بسیار موثر خواهد بود .

این امکان نیز وجود دارد که گیاه را مستقیما از خزانه اول به زمین اصلی منتقل سازند و به هر صورت مواظبت های زراعی لازمه کار می باشد . وجین کردن و سُلُه شکنی در کشت کرفس ، بسیار هم و ضروری است .
بتدریج که گیاه رشد می کند ، پای بوته ها را خاک می دهند و یا برگ های پائینی را بدور بوته جمع می نمایند و با یک ساقه و یا برگ خودش اطراف آن را میبندند . این روش در سفید شدن ساقه های کرفس بسیار موثر می باشد .

● بذرگیری :

برای بذرگیری از کرفس ، در پائیز تعدادی از بوته های قوی و سالم را انتخاب نموده آنها را به فاصله ۵۰ سانتیمتر از یکدیگر میکارند و سعی مینمایند که سرمای زمستان صدمه ای به آنها وارد نسازد .
در صورت شدت سرما روی بوته ها را با برگ خشک می پوشانند و اواسط فروردین ماه سال بعد که هوا خوب و مساعد شد برگ های خراب شده بوته ها را قطع نموده تا بوته های کرفس گل کنند .
بذراین گیاه بنا به درجه حرارت هوای محل درمردادماه و تیرماه میرسد. قبل از آن که بذرها به زمین بریزند ساقه های حامل بذر را قطع نموده ، سپس در محل سایه خشک می کنند . بذر را از پوسته آن جدا ساخته در ظرف مناسب نگهداری می کنند تا بموقع مورد استفاده قرار دهند .

---

پرورش بادمجان

بادمجان ، گیاهیست یک ساله با ساقه های قوی ، خشن و شاخه شاخه .

این گیاه دارای برگ های پهن و کشیده و رنگ متمایل به خاکستری می باشد و برگها گاهی دارای

خار هستند .

گل بادمجان ، شبیه گل سیب زمینی ، ولی بزرگتر و رنگ آن بنفش کم رنگ می باشد .

میوه بادمجان که به صورت های مختلف اعم از :

کشیده ، قلمی ، دُلمه ای و یا کُرَوی می باشد همان بادنجان ، نام دارد که مورد مصرف خانگی است.

بادمجان را به صورت پخته در غذاها و خورش ها مصرف می کنند و از آن نوعی ترشی نیز تهیه

می شود که معروف به ترشی بادمجان و یا ترشی لیته است .

همچنین آن را به صورت تنوری ( کبابی ) سرخ نموده در غذاهای محلی مصرف می کنند و در

مواردی هم از میوه این گیاه مربا تهیه می نمایند .

انواع بادمجان :

تعدادی از انواع بادمجان را برای زینت در گلکاری کشت می نمایند مانند : بادمجان تخم مرغی سفید

، کُرَوی قرمز ، ولی آنچه را به منظور تهیه غذا کشت می کنند شامل 7 نوع می باشد که مهمترین

آنها عبارتند از :

1 – بادمجان قلمی سیاه .

2 – بادمجان آمریکائی ( بغدادی ) .

3 – بادمجان ریحانی سفید و بلند .

4 – بادمجان بارنپتال .

5 – بادمجان بنفش ژاپونی .


آب و هوا و خاک :

بادمجان ، گیاهیست که در مناطق گرمسیر و معتدل گرم بخوبی عمل میآید . ولی در مناطق سرد

میوه آن غالبا نرسیده و نمیتوان از آن استفاده نمود .

این گیاه از نظر احتیاجات غذائی همانند ، گوجه فرنگی می باشد و بایستی زمین را تقویت نمود .

روش کاشت :

در مناطق گرمسیر بذر بادمجان را در بهمن ماه و در مناطق معتدل در فروردین ماه در خزانه گرم و

یا شاسی می کارند .

پس از آن که بوته های آن چهاربرگه شدند آنها را از خزانه خارج ساخته و در زمینی که قبلا آماده

ساخته اند به فاصله 75 سانتیمتر از یکدیگر روی ردیف ها نشاء می کنند .

فاصله بین ردیف ها بایستی یک متر منظور گردد .

در طول تابستان هر چهار روز یک مرتبه آبیاری ضرورت دارد .

در ایران پس از آن که بوته ها بزرگ شدند و اولین گل ها تبدیل به بادمجان شد روی مزرعه

گوسفندان را می دوانند تا برگ ها و شاخه های گیاه بشکند ، آنگاه مزرعه را آبیاری می کنند تا

مجددا بوته ها شاخه و برگ بدهند و به گل نشسته میوه تولید کنند .

ولی در اروپا ، روش دیگری را انتخاب نموده اند به این ترتیب که شاخه های اضافی را با ماشین و

یا با دست قطع می کنند تا شاخه های جدید بوجود آیند و میوه بدهند .

برداشت بادمجان ، از اواخر خردادماه آغاز می شود و تا اواخر مهرماه ادامه خواهد داشت .

بادمجان های آخر محصول غالبا ریز و تلخ مزه هستند و برای تهیه ترشی بکار می روند .

بذرگیری :

بذرگیری بادمجان همانند گوجه فرنگی می باشد و با همان روش صورت می گیرد .

---

پرورش پیاز


پیاز گیاهیست دو ساله یا سه ساله که به وسیله بذر زیاد می شود .محل اصلی و اولیه آن مشخص نیست و آنچه مسلم است در زمانهای قدیم در قاره آسیا کشت میشده .
این گیاه یکی از مهمترین سبزیهایی است که قسمت متورم و گوشتی انتهائی آن مورد استفاده قرار می گیرد و همین قسمت گوشتی و مطبق را پیاز می نامند .
بذر این گیاه پس از کاشت در زمین ابتداء پیازهای کوچکی تولید می کند و در سال دوم اگر این پیازهای کوچک را بکارند آنها درشت شده و به عنوان پیاز مورد استفاده قرار می گیرند .
در صورتی که پیازهای دوساله را که درشت شده اند مجددآ در سال سوم بکارند ، بوته آن به گل مینشیند و تولید بذر می کند .
البته اگر در میان پیازهای کوچک سال اول پیازهای درشتری وجود داشته باشد ، آنها نیز در سال دوم ممکن است تولید گل و بذر نمایند .
ریشه های پیاز ، به صورت ساده و از انتهای ساقه خارج شده و در زمین فرو میروند .
در قسمت بالای ریشه های ساده گیاه ، پیاز که همان ورقه های گوشتی و مطبق گیاه است و شکل کُرَوی دارد قرار گرفته که تنها قشر روئی آن نازک و گاهی به رنگ های : سفید ، زرد ، قرمز و طلائی دیده می شود .
در سال دوم کشت از میان بوته پیاز ، ساقه گل خارج می شود و تا یک متر بلند شده و در انتهای ساقه ، گل پیاز ظاهر می گردد .
گل پیاز ، چتری شکل و به رنگ های : سفید مایل به سبز ، مایل به بنفش و یا ارغوانی می باشد

آب و هوا و خاک :
این گیاه در هر آب و هوا و خاکی محصول می دهد .
لکن زمین های سخت مرطوب برای آن مناسب نیستند و از لحاظ درجه حرارت ، در هوای سرد طعم پیاز ، بسیار تند و زننده می شود .
در حالی که طعم پیاز هائی که در نواحی گرم کاشته می شوند ملایم و شیرین می باشند .

کود :
نیاز پیاز ، به مواد غذائی فراوان است و بایستی زمینی را که برای کاشت این گیاه در نظر می گیرند کاملا تقویت کنند .
ولی توجه داشته باشند که در زمان کاشت بذر پیاز و یا پیازهای کوچک از دادن کود حیوانی تازه خودداری شود .
چون باعث فساد و بیماری و پوسیدگی و کرم زدگی گیاه می شود .
بهترین روش تقویت زمین و یا کود دادن به محصول پیاز ، آن است که پیاز را پس از یک محصولی که برای کشت آن قبلا کودکافی به زمین داده شده است بکارند ، و کمبود مواد غذائی گیاه را با کودهای شیمیائی جبران نمایند

روش کاشت :
کشت پیاز ، به دو صورت انجام می گیرد :
۱ ) کاشت بذر در زمین .
۲) کاشت پیازهای کوچک در زمین .
کشت این گیاه دو نوبت در سال ، در بهار و پائیز صورت می گیرد .
به منظور کشت بهاره ، زمین را در پائیز آماده می سازند و کود کافی میدهند و در کشت پائیزه ، در بهار عملیات آماده سازی زمین انجام می پذیرد.
لازم است زمینی را که می خواهند بذر و یا پیازهای کوچک را در آن بکارند ، قبلا به مقدار کافی تقویت نموده و در زمان کاشت آن را بیل بزنند و در مساحت بزرگ شخم کنند و سپس بذر پیاز ، را به یکی از دو روش خطی و یا دستپاش بکارند .
مسلمآ در روش ردیفکاری ( خطی ) مقدار بذر مصرفی بسیار کمتر و در طریقه دستپاش میزان مصرف بذر زیاد خواهد بود .
به این منظور زمین را با کشیدن شن کش و یا هر وسیله دیگری که در اختیار باشد صاف نمایند تا بذرها زیر خاک بروند و سپس آبیاری کنند .
قبل از آنکه پیازها کاملا سبز شوند لازم است که زمین را وجین کنند و علف های هرز را خارج سازند تا آنها روی بوته های پیاز را نپوشانند .
در صورتی که بخواهند پیازهای کوچک را در زمین به صورت خطی بکارند ، فاصله خطوط و یا ردیف ها ۲۵ تا ۳۰ سانتیمتر و فاصله پیازهای کوچک از یکدیگر بر روی خطوط ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر مناسب است .
بذر پیاز سیه رنگ است و روی آن چین هایی وجود دارد .مقدار بذر مورد نیاز برای کشت یک صد متر مربع زمین نسبت به محصولی که مورد نظر است متفاوت می باشد .
به این معنی که اگر منظور تهیه پیاز جهت مصرف به صورت خام و یا پخته باشد و لزومآ باید پیازها درشت باشند حدود ۲۵۰ گرم بذر لازم است .
ولی اگر برای تهیه پیاز ترشی و یا پیازهای کوچک برای کشت سال بعد باشد چون اندازه پیازها کوچک است ، لذا ۵۰۰ گرم بذرمورد نیاز خواهد بود .
به همین دلیل هر اندازه فاصله بوته های پیاز با یکدیگر کمتر باشد پیازها کوچکتروهراندازه که فاصله آنها از یکدیگر بیشتر باشد پیازها درشت تر خواهند بود.
بهترین روش کشت پیاز ، نوع خطی ( ردیفکاری ) می باشد که فاصله بین خطوط ۲۵ تا ۳۰ سانتیمتر و فاصله بین بوته ها روی خطوط ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر باشد .
لکن اگر منظور کاشت دستپاش باشد بهتر است بذر پیاز را تُنُک بپاشند تا در زمان برداشت هم پیازهای کوچک و هم پیازهای درشت داشته باشند و نیازی به تُنُک کردن و صرف هزینه زیاد و کار اضافی نباشند .
هرگاه در محلی که پیاز ، را می کارند ، هوا خشک باشد پیاز ممکن است زودتر به گل بنشیند و گاهی در چنین نقاط در همان سال اول پیازها گل می کنند و بذر می دهند که بذر این پیازها برای کاشت مناسب نخواهند بود.

بذرگیری :
پیازهایی را که می خواهند از آنها بذر تهیه کنند از بین بهترین و سالم ترین و خوش فرم ترین آنها انتخاب می کنند و در محلی خشک و هواگیر نگهداری می نمایند تا به موقع مجددآ بکارند .
در فروردین ماه پیازهای انتخاب شده را به فاصله ۴۰ سانتیمتر از هرطرف در زمینی که قبلآ آماده شده می کارند .
در اواخر تیرماه و مردادماه که بذرها در داخل غلاف های نازکی که حامل بذر هستند رسیدند ، غلاف ها را از ساقه جدا نموده و دسته می کنند و در محیط تاریک و هواگیری در محل خشکی نگهداری می نمایند .
یا آنکه غلاف ها را از بوته ها جدا ساخته و در کیسه کرده در محل خشکی نگهداری می کنند .مسلمآ روش اول در حفظ قوه نامیه ( رویش ) بذر پیاز اثر بهتری خواهد داشت .

---

پرورش هویج

هویج ، گیاهی است دوساله که ریشه آن عمودی بوده و قسمت وسط ریشه گوشتی وخشبی و به رنگ زرد میشود که هویج مصرفی را تشکیل میدهد.
به هر میزان که این قسمت ظریف تر و ضخامت آن کمتر باشد ، هویج مرغوب تر خواهد بود .
برگ های این گیاه دندانه دندانه و ساقه گل آن درسال دوم ظاهر میشود .
برای مصرف ، محصول هویج ، در سال اول و یا فصل زراعتی اول برداشت می شود و به منظور بذرگیری درسال دوم مورد استفاده قرار میگیرد .
گل های این گیاه، سفید رنگ و ریز می باشند که در سال دوم به صورت چتری از داخل غلافی در راس ساقه گل خارج می گردند .
هویج به صورت ، خام و پخته مصرف می شود .
آب هویج را به عنوان آب میوه مصرف می نمایند .
این گیاه دارای ویتامین " A " زیاد است و اغلب پزشکان و مردم مجرب مصرف آن را توصیه می کنند .
از هویج در ترشی ها نیز استفاده می شود .

آب و هوا و خاک :
هویج ، در هر آب و هوا و خاکی می روید .
ولی در زمین های نرم و عمیق بهار نتیجه می دهد .
برای آن که ریشه هویج که همان قسمت خوراکی و مورد استفاده گیاه است صاف و خوش ترکیب باشد ، بایستی در زمین هائی به گشت آن پرداخت که اجسام سخت مانند : سنگ وگیاهان نپوسیده در زمین نباشد.
زمین مورد استفاده برای کشت هویج احتیاج به مقدار کافی مواد غذائی (کود ) دارد .
بایستی محل کاشت این گیاه را با کودهای لازم تقویت نمود .
در صورتی که بخواهند کود حیوانی به خاک بدهند ، بایستی در پائیز سال قبل اقدام گردد تا کود کاملا پوسیده شود .

روش کاشت :
این گیاه وسیله بذر تکثیر می شود .
بذر هویج کوچک و به رنگ های خاکستری و سبز و معطر می باشد .
شکل بذر هویج کمی محدّب و دارای خار است و اغلب این خارها موجب می شوند که چند بذر بع هم بچسبند .
به همین علت بایستی در زمان کاشت ، بذرها را کمی به یکدیگر مالید تا ازهم جدا شوند .
بذر انواع زودرس را می توان در اسفندماه کاشت .
البته در محل های محصور و بطور کلی پس از گذشت سرمای زمستان و بعد از عید نوروز در فروردین ماه می توان هویج را کاشت .
طرز کاشت هویج به صورت خطی و یا دستپاش می باشد .
در هردو صورت بایستی پس از سبز شدن گیاه ، زمین را از علف های هرز وجین کرد و در صورت لزوم هویج ها را تُنُک کرد .
در صورتی که بذر هویج و تربچه را به نسبت مساوی باهم مخلوط نموده بکارند ، همزمان با سبز شدن هویج ها تربچه ها قابل برداشت می شوند و چون تربچه را برداشت می کنند خود به خود فضای لازم برای رشد و نمو هویج باز می شود و از یک زمین در یک زمان دو استفاده شده است .
در طریقه خطی ، فاصله بین خطوط ۲۰ تا ۲۵ سانتیمتر مناسب است و بایستی دقت شود که روی بذرها زیاد خاک داده نشود .
از زمان کشت بذر ، تا برداشت محصول هویج نسبت به انواع زودرس و دیررس ۳ تا ۶ ماه به طول می انجامد .

---

لوبیا سبز

لوبیا سبز گیاهیست یک ساله . محل اصلی و اولیه آن روشن نیست. ولی عده ای معتقدند که از نواحی گرمسیر آمریکا ، به سایر نقاط انتقال یافته است و کاشت آن از زمان های دور در آنجا متداول بوده است .
ساقه این گیاه ناصاف و خشن و بند بند و در نوع پابلند آن پیچنده میباشد. در نوع پاکوتاه ساقه ها ۳۰ تا ۴۰ سانتیمتر رشد می کنند .
برگ لوبیا سبز ، مرکب بوده و از چند برگچه خشن که دارای کُرک های سخت می باشند تشکیل می یابد .
گل لوبیا سبز ، به رنگ های : سفید ، صورتی و بنفش کم رنگ دیده میشود که تعدادی از ۲ تا ۸ گل بصورت خوشه به هر شاخه چسبیده اند .
دانه های این گیاه در داخل غلاف کشیده و شمشیری شکل به حالت آویزان به ساقه قرار دارند .
در انواع مختلف لوبیا سبز ، رنگ و اندازه آنها متفاوت می باشد .
بعضی از انواع لوبیا سبز، غلاف نرم و گوشتی قابل خوردن دارند و در بعضی دیگر غلاف ها سخت بوده قابل خوردن نیستند .
بذر لوبیا سبز ، بشکل قلوه ای ( کلیه انسان یا دام ) می باشد و در مواردی به صورت کُروی و یا بیضوی شکل دیده می شود .
مصرف لوبیا سبز ، در غذاها بسیار متداول است و چون دارای مواد غذائی فراوان می باشد یکی از مهمترین سبزیهای مورد مصرف غذائی تلقی می شود .
انواع لوبیا سبز :
این گیاه انواع بسیار زیادی دارد .
ولی در ایران فقط انواع زیر مورد مصرف عموم است :
۱ ) لوبیا سفید .
۲ ) لوبیا قرمز .
۳ ) لوبیا مَرمَری .
۴ ) لوبیا چشم بلبلی.
۵ ) لوبیا چیتی .
۶ ) لوبیا قلمدانی .

آب و هوا و خاک :
مناسب ترین محل برای کاشت لوبیا سبز ، زمین های بکر و تازه میباشد که قبلا کشت دیگری در آن نشده باشد .لوبیا ، در زمین های مرطوب و چسبنده محصول خوب نمی دهد . این گیاه احتیاج به مواد غذائی و کود حیوانی دارد .
بوته های لوبیا به سرما حساسیت دارند و در حرارت کم سبز نمی شوند . به همین علت برلای نوبرکاری ابتداء بذر را در خزانه یا در شاسی و یا در زیر نایلون می کارند .


روش کاشت :
در نقاط معتدل و گرم از اواسط فروردین ماه بذر را در محل اصلی میتوان کاشت .بهترین روش کاشت لوبیا سبز ، طریقه خطی است .
در نقاط سردسیر در خردادماه به کشت این گیاه می پردازند .در زمین اصلی فاصله دو بوته از یکدیگر نبایستی از ۴۰ تا ۵۰ سانتیمتر کمتر باشد و فاصله ردیف ها نیز همچنین ، تا برداشت محصول به خوبی انجام پذیرد .
در زمان کاشت در زمین اصلی در هر حفره ای که در زمین ایجاد میکنند و عمق آن ۲ تا ۳ سانتیمتر خواهد بود ۲ عدد بذر می کارند تا اگر به هر علتی یکی از بذرها سبز نشد ، احتمال سبز شدن بذر دیگر وجود داشته باشد .
در صورتی که بذر لوبیا را قبل از کاشت به مدت ۱۲ تا ۲۴ ساعت در آب بحیسانند گیاه زودتر سبز می شود .
پس از کاشت زمین را آبیاری می کنند و پس از ۲ ماه بتدریج می توان محصول لوبیا را برداشت نموده به عنوان لوبیا سبز مصرف کرد .
ولی برای بدست آوردن و برداشت محصول لوبیا که از دانه های خشک آن استفاده می شود ، بایستی منتظر ماند تا غلاف های حامل دانه ها زرد و خشک شوند .
آنگاه آنها را از بوته ها جدا ساخته و دانه ها را از غلاف ها خارج ساخت .
برای کاشت سال بعد می توان از محصول سال قبل استفاده نمود و نیاز به روشی خاص برای بذرگیری نیست .

پرورش گوجه فرنگی

---

گوجه فرنگی ، که محل اصلی و اولیه آن کشورهای مکزیک و پرُو بوده و از این نقاط به سایر نقاط جهان منتقل گردیده است ، گیاهیست یک ساله با ساقه های خشبی و کرک دار و شاخه شاخه .

گوجه فرنگی

گوجه فرنگی ، که محل اصلی و اولیه آن کشورهای مکزیک و پرُو بوده و از این نقاط به سایر نقاط جهان منتقل گردیده است ، گیاهیست یک ساله با ساقه های خشبی و کرک دار و شاخه شاخه .
این گیاه که از میوه آن استفاده می شود ، یکی از سبزیهای میوه ای بسیار مفید می باشد .
برگ های گوجه فرنگی ، مرکب بوده و از برگچه های بریده و چروک دار تشکیل شده اند .
اگر برگ این گیاه را میان انگشتان فشار دهند ، بوی مخصوص و مطبوعی از آن متصاعد می گردد .
گل های گوجه فرنگی ، زرد رنگ و در انتهای شاخه قرار می گیرند .
از هر گل یک میوه گوجه فرنگی ، بوجود می آید که گوشتی بوده کروی شکل و یا بیضوی شکل می باشد که علاوه بر مقادیر فراوانی ویتامین از نظر مواد دیگر مانند : فسفر ، آهن ، سیلیس و سایر مواد مفید غنی می باشد .

مصرف گوجه فرنگی :

میوه این گیاه به صورت خام ، پخته ، کنسرو ، جوشیده ( رُب گوجه فرنگی ) و حتی به عنوان یک نوشیدنی مفید از آب آن استفاده می شود که در همه موارد ذکر شده مطبوع و مطلوب می باشد .
گوجه فرنگی ، به صورت پخته در غذاها ، به صورت سرخ کرده همراه کباب ، به صورت خام در سالاد ، یا بطور مستقل و به صورت جوشیده در تهیه سُس و رُب گوجه فرنگی و به صورت نوشابه با گرفتن آب آن و اضافه نمودن مقداری نمک خوراکی به مصرف می رسد .
آب و هوا و خاک :
گیاه گوجه فرنگی ، در هر آب و هوائی کشت می شود .

روش کاشت :

گوجه فرنگی ، در زمین های سبک و قوی و آفتاب گیر محصول خوب می دهد . به همین منظور در پائیز زمین را کود می دهند تا در زمان کشت کاملا آماده باشد .
بذر گوجه فرنگی ، را از اوایل اسفند ماه تا اوایل فروردین ماه در خزانه و یا در شاسی و گلخانه می کارند .
پس از آن که بوته ها ۶ تا ۱۰ سانتیمتر رشد کردند و خطر سرما مرتفع گردید ، بوته های جوان را به زمین اصلی منتقل نموده و بنا به انواع آن روی خطوطی به فاصله ۵۰ تا ۱۰۰ سانتیمتر از یکدیگر نشاء می کنند .فاصله بوته ها از یکدیگر بر روی خطوط ۲۰ تا ۴۰ سانتیمتر مناسب است .
بهترین نحوه کاشت گوجه فرنگی ، روش جوی و پشته می باشد که آبیاری آن به صورت نشتی انجام می گیرد .
در منازل که محیط کشت محدود است بهتر است فاصله بوته ها را کمتر منظور نموده و وسیله قیم بوته های گیاه را بطور عمودی در زمین نگهداری کرد تا بروی زمین پهن نشوند .در صورتیکه بخواهند در خانه مستقیما بذر گوجه فرنگی را در زمین اصلی بکارند .
اوایل اردیبهشت ماه بذر را در زمینی که از قبل آماده ساخته اند با فاصله مناسب می کارند . برای این منظور در فواصل معین با میخ چوبی و یا هر وسیله دیگری حفره هایی به عمق ۱ تا ۲ سانتیمتر ایجاد می کنند ، در هر حفره ۲ تا ۳ دانه بذر میاندازند و روی آنرا با خاک پوشانیده آبیاری می کنند .
پس از آن که بذرها سبز شدند و بوته ها ۴ برگه گردیدند ، یک و یا دو بوته اضافی را از انتهای یقه گیاه قطع می کنند تا تنها بوته ای که باقی می ماند ، قوی شده رشد کافی بنماید .


بذر گیری :

بوته های گوجه فرنگی ، به علت تلاقی انواع جدیدی را بوجود میآورند. لذا برای بذر گیری لازم است که بوته های بهتر هر نوع را انتخاب کرده و دور از یکدیگر بکارند و تعدادی از میوه های این بوته ها را از ساقه قطع نمایند و تعداد محدودی از میوه ها را باقی بگذارند تا میوه های باقیمانده کاملا درشت و خوش فرم بشوند .
پس از آن که میوه های موجود کاملا رسیدند و رشد کافی نمودند ، تخم آنها را جدا ساخته و روی پارچه ای پهن نمایند تا خشک شود .
سپس بذرها را جمع کرده در محل مناسبی نگهداری کنند تا بموقع برای کشت بعدی مورد استفاده قرار گیرد .

---

خیار

انتخاب زمان کشت :

قبل از هر اقدامی در مورد کشت خیار ابتدا بهتر است اطلاعاتی از قبیل آمار هواشناسی منطقه نظرات و تجربیات مهندسین کشاورزی و کشاورزان با تجربه و مهمترین مورد قیمت این محصول در بازار کسب کرده و آنگاه زمان کشت را انتخاب نمایید زیرا زمان کشت در بهره برداری محصول تاثیر مستقیم داشته و باعث بالا رفتن روحیه کار و تلاش می گردد.

مثلا در مناطق جنوبی کشور زمان کشت از اوائل مهرماه شروع می شود و در خرداد ماه سال بعد برداشت محصول پایان می یابد. و در مناطق شمالی و مرکزی کشور که در آذر ماه و دی ماه دارای هوای ابری و سرد می باشند زمان کشت را به نحوی انتخاب می کنند که این زمان یا آخر فصل برداشت و یا آغاز کشت باشد . به طور کلی زمان هایی که شرایط جوی نامساعد است باید از دوره کشت حذف گردد و اگر چنین کاری صورت نگیرد و زمانهای نامساعد در میان زمان برداشت قرار گیرد کشت با مشکلات عدیده ای روبرو می شود.

انتخاب بذر:

بعد از انتخاب زمان کشت باید بذر مناسب و خوبی انتخاب کنیم که بر اساس تقسیم بندی اقلیم های مناسب صورت می گیرد.مثلا برای مناطق جنوبی که زمان کشت از اوائل مهرماه شروع می شود و تا آخر خرداد سال بعد می توان برداشت محصول داشت و یا مناطق شمالی و مرکزی که کار کشت از اوائل دی ماه شروع می شود بذرهای تک گل پیشنهاد می شود که دارای برگ های کوچک و مقاوم به سرما بوده و جهت دوره های طولانی مناسب می باشد ولی در اقلیم های که دو فصل کشت دارند بهتر است از واریته های پرگل که محصول زیادی در زمان کوتاه دارنداستفاده گردد.
شایان ذکر است که بسیاری از کشاورزان بدون توجه به نوع واریته و زمان کشت آن و تنها به علت پر گل بودن آن اقدام به کشت در فصولی می نمایند که مناسب حال آن بذر نیست در نتیجه با مشکلاتی مواجه می شوند که برای آنها اندکی ناشناخته و غریب می نماید.کشاورزانی که آشنایی با خواص واریته های مختلف ندارند اشتباه عمده ای را مرتکب می شوند و آن این است که واریته های پر گلی را که برای فصول بهاره کشت نموده اند و محصول خوب و زیادی برداشت کرده اند مجددا برای کشت پائیزه انتخاب می کنند.
با شروع فصل سرما و کوتاه شدن طول روز تعداد زیادی میوه های کوچک در هر بوته مشاهده می کنند که به علت ریز ماندن میوه ها بر روی ساقه محصولی برداشت نمی کنند و با تصوراتی که دارند کود و سم را به گیاه تحمیل می کنند در حالی که بذر های تک گل بوده و از آن میوه کمتری مشاهده می کنند اما محصول بیشتری برداشت می شود.

نحوه کشت :

پس از انتخاب بذر باید فکر نحوه کشت باشیم به طور کلی در مقابل ما دو راه برای کشت بذر قرار دارد. یکی کشت مستقیم و کشت به صورت خزانه که از این دو راه به خاطر صرفه جویی در استفاده از امکانات گلخانه ای و مراقبت بیشتر و بهتر تا جوانه زدن٬ بهتر است از کشت در خزانه بهره گیری کرد. برای کشت مستقیم زمین باید رطوبت کافی داشته و به اصطلاح گاورو باشد و بهتر است زیر و روی بذر به مقدار مورد نیاز بیته موس ریخته شود.

بهترین خاک برای کشت در گلدانهای نشاء ماده ای طبیعی به نام بیته موس می باشد که در بازار انواع خارجی و ایرانی آن یافت می شود.اگر محل قرار گرفتن سینی نشاء دارای ۳۰ درجه سانتی گراد حرارت بوده و نور و رطوبت کافی وجود داشته باشد پس از ۵ تا ۷ روز بذر جوانه می زند و چنانچه شرایط مناسب نبوده و عوامل نور و گرما و رطوبت به صورت دلخواه نباشد اولا در زمان جوانه زنی تاخیر ایجاد می شود و ثانیا در جریان رشد گیاه نیز اختلالاتی پدیدار خواهد شد. توصیه می شود این نوع بذرها را به علت گرانی آنها ۲۴ ساعت قبل از کاشت در زمین و یا گلدان در یک پارچه نخی و یا پنبه ای در دمای ۳۰ درجه سانتی گراد نگهداری کرد. باید دقت کرد قبل از این کار بذرها ابتدا در آب ولرم خیسانده شوند از طرفی باید مراقبت های لازم را به عمل آورد تا گیاه جوان بدون آفت و بیماری به زمین منتقل شود.

انتقال نشاء به زمین اصلی :وقتی بذرها سبز شدند و رشد کافی نمودند باید آنها را به زمین گلخانه منتقل کنیم.بدین منظور حفره هایی که با فاصله معین و بر اساس تراکم بوته در متر مربع محاسبه شده است بر روی بسترها تعبیه می کنیم که دقیقا به اندازه حجم خاک گلدانهای سینی نشاءمی باشد. آنگاه با احتیاط کامل نشاء را همراه با خاک گلدان از گلدانها جدا کرده و در حفره ها قرار می دهیم.در اینجا باید مراقب باشیم تا به ریشه ها آسیبی وارد نیاید. بعد از انتقال نشاء به زمین آبیاری را شروع می کنیم . به یاد داشته باشیم مدت قرار گرفتن نشاء در گلدان نباید از حد معمول تجاوز کند زیرا در این صورت است که ریشه به علت حجم کم خاک دچار مشکل شده و از رشد طبیعی باز می ماند و در نتیجه گیاه از ابتدا ضعیف خواهد بود و پس از آن هم رشد درستی نخواهد داشت.

تراکم بوته ها :

به منظور دستیابی به بیشترین برداشت محصول از متر مربع تراکم بوته ها حائز اهمیت است.بعضی از کشاورزان و گلخانه داران بر این باورند که اگر تعداد بوته در واحد سطح بیشتر باشد محصول بیشتری می توانند برداشت کنند.بر اساس تجارب بدست آمده در گلخانه های خاکی برای واریته های موجود تراکمی برابر با ۷/۱ تا ۳ بوته٬ بنابر تجربه شخصی فصل کاشت و نوع واریته از نظر کوچکی و بزرگی برگ در نظر می گیرند که در این مورد می توان از کشاورزان با تجربه و کارشناسان مربوطه کمک گرفت. ناگفته نماند که این کار دلایل فنی و مهمی دارد که از جمله می توان میزان نوردهی و جذب مواد مغذی خاک در فصول سرد را نام برد.پس به خاطر اینکه بوته ها از نور کافی برخوردار بوده و رشد مناسبی داشته باشند باید به گونه ای کاشت شوند که به روی یک دیگر کمتر سایه بیاندازند و به عبارتی دیگر موجب جلوگیری از تابش نور کافی به گیاه نشوند از طرفی در فصول سرد میزان غذا رسانی خاک به ریشه کمتر می شود و اگر تراکم هم در چنین وضعیتی زیاد باشد طبیعی است که به ریشه مواد کافی نخواهد رسید

آبیاری اولیه :

برای آبیاری گلخانه بهتر است از سیستم تحت فشار به صورت قطره ای استفاده کنیم.در این روش که بهترین نوع آن استفاده از نوارهای آبیاری است که از حدر رفتن آب جلوگیری می کند. بر اساس برنامه ای منظم به آبیاری گیاه خواهیم پرداخت زیرا آبیاری به صورت سنتی ضمن بالا بردن مصرف آب و همچنین رطوبت گلخانه مواد غذایی در خاک را شسته و دسترسی ریشه را به این مواد کم کرده.شایان ذکر است که آبیاری گیاه بر اساس سن گیاه بافت خاک و زمان مصرف متفاوت است. برای مثال می توان گفت که خاک در زمستان به آب کمتری نیازمند است تا در فصل تابستان ولی در هر صورت باید به طور یکنواخت و دوره های منظم آبیاری کرد و مسلما در خاک های سبک مقدار آبیاری کمتر و فاصله زمانی بین آن نیز کمتر خواهد بود. توصیه می شود در هنگام آبیاری زمین را برای مدت طولانی به حالت اشباع قرار ندهیم و حتما رطوبت ۲۵ درصدی را در فاصله دو آبیاری رعایت نمایید به عبارت دیگر برای تناوب آبیاری٬ زمانی اقدام به آبیاری نمایید که رطوبت خاک به ۲۵٪ رسیده باشد ضمنا این را هم بدانید که گیاه خیار در زمانی که به گلدهی می رسد نیاز بیشتری به آب دارد.

برخی از کشاورزان معتقدند بعد از اینکه گیاه جوان ۴ برگ حقیقی خود را کامل کرد باید یک دوره تشنگی به گیاه داد.چون اعتقاد دارند ریشه گیاه در حالت تشنگی به طور طبیعی به دنبال یافتن آب به عمق خاک نفوذ می کند و این حرکت ریشه باعث افزایش حجم ریشه می شود. به هر حال گیاه پس از دوره تشنگی و آبیاری پس از آن رشد سریعی خواهد داشت. در زمان رشد بوته باید نخهای گلخانه را آماده کرده و بر فراز بوته ها به سیم های مهار در فضای سقف گلخانه متصل نمود تا در هنگام رشد سریع بوته ها به طور منظم به دور نخ ها بسته شود برای بستن بوته ها به دور نخ ها روش های مختلفی وجود دارد می توان پائین نخ ها را به سیم مهار در پائین گیاه بست و یا اینکه نخ اضافه را به دور قرقره های سیمی پیچانده و بر روی سیم مهار قرار داد و یا اینکه به وسیله کلیپس های مخصوص که به اندازه قطر ساقه گیاه است و به انتهای نخ ها بسته می شود ارتباط ساقه و نخ را بدون گره زدن به گیاه برقرار نمود شایان ذکر است که نباید در مرحله نخ کشی بی توجهی نمود زیرا غفلت در این کار باعث شکستن ساقه گیاه می شود و سبب آسیب جدی به گیاه خواهد شد.

آبیاری :
آبیاری گلخانه برای خاک های سبک می تواند به روش نشتی باشد یعنی با ایجاد جوی و پشته آبیاری صورت می گیرد. در صورت استفاده از سیستم های قطره ای که با لوله های مخصوص صورت می گیرد نیازمند یک محاسبه دقیق هستیم زیرا معمولا وسط خط لوله از فشار آب کمتری برخوردار است و به این علت آبیاری به صورت یکنواخت انجام نمی شود.آبیاری قطره ای باید به صورتی باشد که پیازرطوبتی بین دو قطره چکان به یکدیگر متصل شود . همانطور که می دانید روزانه مقدار معینی اب زمین تبخیر می شود که باید در موقع مناسب تامین گردد.در صورتی که نسبت به آب یک منطقه مشکوک باشیم با آزمایش آب تصمیم نهایی را اتخاذ می کنیم مقادیر مجاز Ec در آب براساس میلی موس تامین می شود Ec کمتر از ۱ بسیار خوب Ec بین ۱ تا۲ مناسب و Ec ۲ تا ۳ کمی زیاد Ec ۳ تا ۴ زیاد و Ec بالاتر از ۴ بسیار زیاد غیر قابل قبول می باشد.

هرس اولیه :

در بته خیار تا زمانی که ارتفاع گیاه به ۳۰ سانتی متر نرسیده هیچگونه هرسی را انجام نمی دهیم . اما پس از اینکه بوته به ارتفاع ۳۰ سانتی متری رسید شاخه های فرعی و میوه و گلهای آن را به تدریج حذف می کنیم. با این کار به گیاه اجازه می دهیم که تمام انرژی تولیدی توسط گیاه صرف رشد ساقه و برگهای اولیه شود و بدین وسیله گیاه قوی و شاداب باشد از ارتفاع ۳۰ سانتی متر به بعد شاخه های فرعی را حذف کنیم ولی با توجه به فصل کاشت و نظر برخی کارشناسان و کشاورزان با سابقه برخی به شاخه های فرعی اجازه می دهند رشد نمایند و بر اساس واریته و فصل کاشت طول شاخه های فرعی را تنظیم می کنند. قابل ذکر است که در فصل بهار جوانه انتهایی شاخه های فرعی را بعد از ظهور برگ پنجم حذف می کنند به یاد داشته باشید که هرس اولیه گیاه تاثیر مستقیم و بسیار خوبی در رشد و بار دهی بوته خواهد داشت البته مشروط بر اینکه به طور صحیح و اصولی انجام گیرد.

برداشت محصول :

از مواردی که باید در انجام آن دقت بسیاری کرد تا آسیبی به گیاه وارد نشود نحوه چیدن خیار از بوته است که به دلایلی با اهمیت است شیوه اصولی و صحیح چیدن خیار از بوته این است که آن را به سمت بالا کشیده تا بدین وسیله از ساقه جدا شود این عمل باعث می شود که بقایا یا دنباله میوه بر روی ساقه باقی نماند زیرا باقی ماندن این قسمت بر روی ساقه باعث پوسیدگی ساقه می شود و از طرفی دنباله میوه علاوه بر اینکه وزن میوه را سنگین تر می کند باعث جلوگیری از نرم شدن سریع میوه هم می شود امروزه در اکثر گلخانه ها دیده می شود که خیار را به وسیله قیچی از شاخه جدا می کنند این کار زمانی می تواند مشکل آفرین باشد که قیچی آلوده به بیماریهای قارچی و ویروسی خاصی باشد. در این حالت امکان انتقال بیماری از یک بوته به بوته دیگر زیاد است. بد نیست بدانید به تازگی دستگاهی اختراع شده است که به وسیله اشعه می تواند میوه را از ساقه جدا کند.ولی تا زمانی که دسترسی به این وسائل امکان پذیر باشد بهتر است حتاالمقدور میوه با دستکش چیده شود ضمنا از ابزارهایی استفاده کنید که اطمینان داشته باشید آلوده نیستند.

پائین کشی بوته ها :

زمانی که بوته ها به سقف مفید گلخانه می رسند باید پائین کشیده شوند.نکته ای که در این دوره حائز اهمیت است هرس برگهای فرسوده تر و پیر تر در طول دوره برداشت است.به طوری که هنگام پائین کشیدن بوته برگهای پائینی ضمن اینکه عمر خود را سپری کرده اند تعداد کمی نیز برای هرس کردن باقی مانده باشد. باید همواره به یاد داشته باشید که هرس برگهای فرسوده در هر نوبت نباید بیش از ۳ برگ در بوته باشد و حداقل ۱۸ تا ۲۵ برگ روی بوته باقی بماند. هرس برگ های فرسوده باید در طول دوره و به تناوب انجام گیرد که در هنگام پائین کشی مشکلی پیش نیاید و ضمنا متوجه باشیم برگهایی که هرس می کنیم نباید از تعداد برگهای تولید شده بیش تر باشد. به هر حال بعد از هرس برگ های مسن تر و رسیدن بوته به سقف٬ ۳ روش برای هرس بوته خیار مرسوم است.

اول اینکه با حذف برگهای پائینی و شل کردن نخ ها از قرقره که به سیم مهار متصل است ساقه را به صورت گرد در روی زمین قرار داده البته گاهی ساقه ها به جای اینکه روی زمین قرار گیرند بر روی شاسی های مخصوصی که با فاصله ۵۰ سانتی متر تعبیه شده اند قرار می گیرند. زمانی که بوته به انتها می رسد به دو شاخه فرعی اجازه می دهیم که رشد خود را ادامه دهند و دوباره به سمت پائین حرکت کنند.این دو شاخه فرعی را مانند شاخه های اصلی در نظر می گیریم و پس از رشد این شاخه ها جوانه ای انتهایی شاخه اصلی را حذف می کنیم و سوم اگر در پایان فصل کشت با فرا رسیدن هوای گرم مصادف باشد می توان به جای پائین کشیدن بوته ها آن را بر روی سیم ها انداخته تا مانند سایبانی در گلخانه عمل کند در این حالت باید کاملا مراقب بود که بوته ها در موقع خم شدن شکسته نشوند و بعد ها دچار ضایعات و بیماری نگردند.

 

سبزی های مغذی

سبزی های مغذی سبزی ها، موادمغذی.، ویتامین ها، آمینواسیدهای ضروری، کربوهیدرات ها و پروتیین را برای سلامتی انسان تامین می کنند. یک شخص بالغ روزانه نیازمند 300 گرم سبزی شامل 125 گرم سبزی برگی، 100 گرم سبزی ریشه ای و 75 گرم از سایر سبزی ها می باشد ولیکن غالب مردم کمتر از حد معمول مصرف می کنند. ترکیبات غذایی که متوسط برخی سبزی ها تامین می شود، به قرار زیر است: کربوهیدارت ها: سیب زمینی، چغندرقند. پروتیین ها: نخودفرنگی، لوبیا، نخود، اسفناج و..... ویتامین A: هویج (نوعی زردرنگ)، اسفناج، سیب زمینی شیرین، کدو، کلم پیچ، گوجه فرنگی، گشنیز، برگ کلم، جعفری و .... ویتامین C: گوجه فرنگی، شلغم، فلفل سبز، گل کلم، خربزه، برگ تربچه، اسفناج، کلم کلسیم: چغندرقند، اسفناج، برگ شلغم، گشنیز، کدو، پیاز، گوجه فرنگی، کلم و..... پتاسیم: سیب زمینی، تربچه و .... فسفر: سیر، نخودفرنگی و .... آهن: خربزه، هندوانه، اسفناج، نعناع                                                                                  حفظ عناصر غذایی سبزی ها و میوه ها بسیاری از مردم در حین پختن غذا باعث می شوند که عناصر غذایی ارزشمند را از بین ببرند. در انتخاب و آماده سازی رژیم های غذایی توجه به نکات زیر ضروری است: -         سلولز (فیبر) موجود در غذا کمک به هضم غذا می نماید. این مواد در تمامی غلات، میوه ها و سبزی های تازه وجود دارند. گندم، هویج خام و دیگر محصولات ریشه ای منابع سرشاری از فیبرها هستند. -         خوردن سبزی ها و میوه های تازه فصلی از نظر غذایی بسیار ارزشمند بوده و بسیار خوش طعم هستند. سبزی ها را می توان بلافاصله بعد از برداشت مصرف کود یا برای مصرف در سایر مواقع سال خشک کرده و نگهداری نمود. -         برنج را به صورت کته پخت نمایید، چون آبی که از برنج آبکش ریخته می شود سرشار از موادغذایی می باشد.  حفظ عناصر غذایی توجه به نکات زیر برای کاهش اتلاف عناصرغذایی در طول پخت و فرآوری مفید می باشد. §        برگ سبزی های ریشه ای مانند تربچه، شلغم و چغندرقند را بخورید. برگ های این نوع سبزی ها حاوی موادغذایی بیش از ریشه ها هستند. آنها را می توانید همراه با غده ها و دیگر سبزی های برگی پخته و مصرف کنید. §        سبزی ها را  در ظروف تحت فشار (زودپز) پخت کرده که به حفظ ویتامین های درون بافت سبزی ها به ویژه ویتامین های ب و ث کمک می کند. §        سبزی های خرد شده باید بلافاصله پخته شده، نگهداری یا فرآوری شوند. رها کردن سبزی ها به مدت طولانی موجب از بین رفتن ویتامین ها و عناصرغذایی آنها خواهد شد. §        سعی کنید سبزی های تازه و سالم را پخته و از آنها استفاده کنید. §        از سرخ کردن بیش از حد سبزی ها جداً خودداری کنید. §        سبزی های برگی را روی شعله کم بپزید. هویج و کدو تنبل را می توان در دمای بالا نیز پخت. §        قبل از خرد نمودن سالاد، سبزی و میوه ها، باید آنها را شستشو نمود تا مانع از هدر رفتن ویتامین ها (به ویژه ویتامین های ب و ث) و مواد معدنی آنها شود.  نگهداری سبزی ها و میوه ها 1.       سبزی های خاخم مانند گل کلم، شلغم، هویج و ترب را انتخاب کنید. 2.       مواد خام را پوست گرفته، خرد کرده و بشویید. 3.       مواد آماده شده را درون ظرف شیشه ای قرار دهید. 4.       ترکیبی شیمیایی در آبی جوشیده به نسبت های 3 درصد نمک، 8/0 درصد اسیداستیک خالص و 2/0 درصد فسفات پتاسیم تهیه کنید. 5.       ظروف شیشه ای حاوی مواد خام را با این ترکیب شیمیایی پر کنید، تا لبه ظرف باید پر شود. 6.       در ظرف را محکم کرده و در محلی خشک و خنک قرار دهید. 7.       سبزی ها و میوه ها را قبل از پختن کاملا بشویید. نگهداری گوجه فرنگی به صورت رب 1.       گوجه فرنگی های کاملا رسیده، قرمز و سالم را انتخاب کنید. 2.       گوجه فرنگی را شسته، خرد کرده و بخش های سبز آن را جدا کنید. 3.       گوجه فرنگی های خرد شده را توسط دست یا مخلوط کن بهم زده و پوست آنها را جدا کنید. 4.       گوجه فرنگی له شده و صاف شده را در دمای ملایم بجوشانید تا وزن کل توده به یک سوم کاهش یابد. 5.       پس از پخته شدن حدود یک قاشق چایخوری اسیداستیک خالص به ازای هر کیلو رب حاصله افزوده و به مدت 5 الی 8 دقیقه آن را بجوشانید. 6.       به ازای هر کیلوگرم تولید نهایی در حدود 4/0 گرم سولفات پتاسیم و 2/0 گرم بنزوات سدیم که در اندکی آب حل شده است اضافه کرده و کاملا بهم بزنید. 7.       رب گوجه فرنگی حاصله را درورن ظروف شیشه ای تمیز تا دهانه ظرف بریزید. در ظرف را کاملا بسته و در محلی خشک و خنک نگهداری کنیم.  تخمیر سبزی ها 1.       کلم ها و هویج های مرغوبی را انتخاب کنید. 2.       برگ های خارجی کلم را حذف کرده و کلم ها را به صورت حلقه های باریکی برش دهید. هویج ها را پوست کنده و پس از تمیزکردن، آن را برش دهید. برش های هویج و کلم را به نسبت 1:1 با هم مخلوط کنید. 3.       به مخلوط حاصله 5/2 درصد نمک و 5/1 درصد پودر خردل اضافه کنید. 4.       به مدت دو هفته، هر روز یک بار مخلوط حاصله را تکان دهید. 5.       مخلوط تخمیر شده آماده مصرف می باشد. نگهداری با روش تخمیر در صورتی که در باغچه خود سبزی تولید می کنید، به راحتی و بسیار ارزان می توانید به نگهداری آنها اقدام کنید. با نگهداری سبزی ها می توانید در تمام طول سال از سبزی ها لذت ببرید.  تخمیر تخمیر راهی است مهم در نگهداری انواعی از سبزی ها با هم در یک زمان، که یکی از سبزی ها در این روش باید کلم باشد. کلم حاوی موادی است که به عمل تخمیر کمک می کند. در صورتی که کلم در دسترس نباشد، می توان از تربچه یا خیار به جای آن استفاده کرد.  مراحل کار 1.       هر نوع سبزی را می توانید به جز گوجه فرنگی، سیب زمینی شیرین و یا دیگر سبزی هایی که از نظر موادقندی غنی هستند انتخاب کنید. سبزی ها را به طور کامل شستشو داده و با پارچه ای تمیز آنها را خشک کنید. 2.       سبزی ها را برش دهید. بهتر است از چاقوی استیل و یا خرد کننده استفاده کنید. 3.       کلم (تربچه یا خیار) باید حداقل نیمی از کل وزن مخلوط سبزی ها را شامل شود. 4.       مقدار 22 گرم (5 ـ 4 قاشق چایخوری) نمک به ازای هر کیلوگرم سبزی خرد شده اضافه نموده و کاملا مخلوط کنید. به مدت یک یا دو ساعت مخلوط را بهمان حالت نگهدارید. 5.       سپس مخلوط حاصله را در ظروف شیشه ای یا پلاستیکی مانند سطل قرار دهید. اندازه ظرف بسته به نیاز شما می باشد. اگر از ظرف چوبی یا سفالی استفاده می کنید قسمت های داخلی ظروف را روغن بزنید. 6.       مخلوط سبزی خرد شده را درون ظرف فشار دهید تا وقتی که ظرف کاملا پر شود. 7.       ورقه ای از پلاستیک دو برابر دهانه ظرف تهیه کرده و روی مخلوط را کاملا بپوشانید. 8.       روی صفحه پلاستیکی نیز آنقدر فشار دهید تا هوای زیر آن کاملا تخلیه شود. 9.       روی صفحه پلاستیکی مقداری آب بریزید به نحوی که بر صفحه روی مخلوط سبزی ها فشار بیاورد. 10.    لبه های آویزان صفحه پلاستیکی را با نخی در اطراف گردن ظرف محکم کنید تا غیرقابل نفوذ به هوا شود. 11.    ظرف را در محل خنک قرار دهید.  نکته سبزی ها را می توان به مدت سه ماه به وسیله تخمیر نگه داشت. اما وقتی که در ظرف باز شد سبزی های درون آن باید در همان روز مصرف شوند. امکان نگهداری سبزی های باقی مانده با استفاده از یخچال و ترکیبات نگهدارنده وجود ندارد.  آماده سازی سبزی های تخمیر شده ترش هستند. بنابراین آنها را کاملا در آب شستشو دهید تا کاملا اسید و آب آنها شسته شود. مخلوط حاصله را بسته به سلیقه خود بپزید.  نوشیدنی نرم برای ساختن نوشیدنی نرم می توان شکر و ادویه را به آب تخمیر شده افزوده و پس از حرارت دادن آن را نگهداری کرد.  آب تخمیر شده به جای دور ریختن آب حاصله از تخمیر، می توان این آب را به عنوان یک نوشیدنی جمع آوری و نگهداری کرد. آب سبزی های تخمیر شده سرشار از ویتامین B و C می باشد . این آب می تواند موجب افزایش اشتها در افراد شود. آن را قبل از غذا میل کنید. انبارهای خنک بی نیاز ازمصرف انرژی گندیدگی میوه ها و سبزی های تازه به صورت یک مشکل جدی به خصوص برای مناطق گرمسیری  می باشد. سردخانه ها می توانند موجب طولانی تر شدن عمر محصولات تازه بشوند، لیکن تجهیزات سردخانه از نظر خرید,‌ راه اندازی و نگهداری بسیار گران هستند. با این وجود یک راه حل عملی ترو کم هزینه تر برای نگهداری میوه ها و سبزی ها درون مزرعه یاخانه وجود دارد، که با استفاده از نیروی  خنک کنندگی، پدیده تبخیر عمل می کند. اتاق خنک بی نیاز از مصرف انرژی 10 الی 15 درجه خنک تر از هوای بیرون بوده و حدود 90 درصد رطوبت نسبی دارد. همچنین ساخت آنها با استفاده از مصالح موجود مانند آجر، ماسه ، نی، کاه و سبدهای کنفی به راحتی امکان پذیر است.  نحوه ساخت 1.       محلی مرتفع را نزدیک به یک منبع آب انتخاب کنید. 2.       کف اتاق را با آجر بپوشانید. 3.       یک دیوار دو لایه به ارتفاع 70 سانتی متر ایجاد کنید طوری که 5/7 سانتی متر بین دو دیوار فضای خالی باشد. 4.       اتاق ساخته شده را با آب خیس کنید. 5.       ماسه نرم رودخانه ای را با آب خیس کنید. 6.       فضای خالی بین دو دیواره را با این ماسه مرطوب پر کنید. 7.       یک شاسی (در) پوشیده با (نی)، کاه یا کلش بسازید. 8.       سایه بانی به صورت شیروانی روی اتاق به منظور جلوگیری از تابش مستقیم آفتاب و همچنین بارندگی بنا کنید.  طریقه استفاده §        ماسه، آجرها و پوشش روی اتاق را مرطوب نگهدارید. §        دو بار در روز: صبح و عصر، اتاق را مرطوب کنید. می توان با استفاده از لوله های پلاستیکی متصل به منبع آب یک سیستم آبیاری قطره ای طراحی کرد. §        میوه ها و سبزی های خود را درون سبدهای مشبک پلاستیکی  بریزید. از جعبه های ساخته شده از چوب، نی و یا مقوا، به دلیل تخریب این مواد در اثر رطوبت باید خودداری کرد. §        سبدهای پلاستیکی را با یک صفحه پلی اتیلن نازک بپوشانید. §        اتاق را پس از سه سال، با آجر تازه نوسازی کنید. (منفذ و سوراخ های ریز درون آجر به مرور زمان بسته شده و از بازدهی اتاق می کاهد).  مزایا §        افراد غیرحرفه ای نیز قادر به ساخت این اتاق ها هستند. §        نیازی به انرژی الکتریکی و مکانیکی ندارد. §        امکان نگهداری محصولات زارعین خرده پا را برای مدت چند روز فراهم کرده و از زیان در فروش محصول جلوگیری می کند. §        به عنوان انبارهای خانگی نیزقابل استفاده می باشد. §        ضایعات را کاهش داده و هزینه ساخت خود را در مدت کوتاهی تامین می کند. §        مناسب نگهداری کوتاه مدت پنیر، شیر و غذاهای پخته نیز می باشد. §        همچنین می توان از آن برای کاشت قارچ، پرورش کرم ابریشم و انبارکودهای دامی استفاده نمود. نکته ها: §        اتاقک را در جایی بنا کنید که نسیم ملایمی میوزد. §        در محلی بلند ساخته شود تا از گندیدگی جلوگیری شود §        از آجرهای سالم و تمیز با تخلخل مناسب استفاده کنید. §        ماسه ها باید تمیز و عاری از موادآلی، رس وغیره باشد §        آجرها و ماسه ها را با آب، مرطوب نگهدارید. §        ار زیزش قطرات آب روی محصول نگهداری شده جلوگیری کنید. §        اتاق را تمیز نگهدارید. §        اتاق خالی باید با قارچ کش و حشره کش های مناسب ضدعفونی شود. احتیاط قبل از ضدعفونی اتاقک با آفت کش ها و یا قارچ کش ها همه محصولات نگهداری شده درون اتاق را تخلیه کنید.  معایب §        نیازمند سرمایه گذاری زیادی است. §        عملکرد آن وابسته به وجود یک منبع قابل اطمینان آب در تمام طول سال می باشد.  عمل نگهداری میوه ها و سبزی ها در اتاقک های خنک اتاقک خنک (روزها) فضای آزاد (به روز) زمان نگهداری تولید 3 10 ـ 8 6 ـ 5 12 ـ 10 97 60 ـ 50 کمتر از یک روز 3 2 ـ 1 5 ـ 4 40 10 ـ 8 تابستان بهار و پاییز تابستان بهار و پاییز تابستان پاییز و زمستان سبزی های برگی سایر سبزی ها سیب زمینی پرتقال خچال بدون یخ ساخته شده از چوب (نی) یا حصیر در نواحی روستایی، نگهداری سبزی ها، شیر و دیگر موادغذایی فسادپذیر مشکلی است که در ماه های تابستان بسیار شدیدتر است. محفظه های خنک حصیری وسیله ای است ارزان قیمت برای نگهداری موادغذایی که می تواند به راحتی توسط زنان روستایی بدون دسترس به مواد رایج ساخته شود. مواد موردنیاز -         یک سبد استوانه ای ساخته شده از نی یا حصیر و یا شاخه های کم قطر درختان -         یک عدد درپوش -         پارچه کنفی -         سینی فلزی یا سفالی (دایره یی یا مربعی شکل) -         سنگ یا آجر محفظه خنک کننده را به اندازه ای بسازید که برای تامین مواد لازم برای یک خانواده مناسب باشد. طرز ساخت 1.       سبد را با پارچه کنفی بپوشانید. پارچه کنفی را به لبه سبد بدوزید. لبه پایینی پارچه باید از دو انتهای سبد آویزان باشد. 2.       چهار یا پنج آجر یا سنگ به صورت دایره یی روی زمین قرار دهید و سینی فلزی یا سفالی را روی آنها بگذارید. 3.       سه یا چهار سنگ (یا آجر نصف شده) به صورت دایره یی درون سینی قرار دهید. 4.       سبد پوسیده شده با پارچه کنفی ار روی سنگ های درون سینی قرار دهید. 5.       ظرف را با آب پر کنید. دقت داشته باشید که لبه آویزان پارچه کنفی درون آب قرار گرفته باشد. طریقه استفاده از محفظه خنک کننده 1.       غذاهای فسادپذیر خود را در سبد قرار دهید. 2.       سرپوش را روی سبد قرار دهید. سرپوش نیز با پارچه کنفی پوشیده شده باشد. 3.       آب از پارچه کنفی، تبخیر شده و محتوای درون سبد را خنک و تازه نگه می دارد. پارچه کنفی را (هم قسمت بالایی و هم دیواره های اطراف را) به صورت دوره ای با آب تمیز مرطوب کنید